Het talud ligt er nog steeds bij als veertig jaar geleden.
En ook de pier en de bosschages zijn dezelfde als waar wij vroeger in het hoogseizoen met lantaarns in de hand en gewikkeld in oude lakens het nachtelijke spokenspel speelden dat georganiseerd werd door het recreatieteam van de Buorkerij. Hoe erg kon je schrikken als het groepje waarmee je het spel begonnen was rond het middernachtelijk uur werd opgesplitst, je vervolgens moederziel alleen en doodsbenauwd in het pikdonker door de bosjes sloop en er pal naast je opeens iemand met een langgerekt "whaaaa!" tevoorschijn sprong en je totaal verblindde met een gammele lantaarn. Wat waren we bang, maar wat hadden we een lol.
Die pier en die bosschages. Toen ik ze afgelopen weekend bij de ondergaande zon weer zag dacht ik onwillekeurig terug aan ons spokenspel van toen.
"Er is niets veranderd" fluisterde ik bij lief zijn oor alsof ik de betovering van het moment niet wilde verbreken. Ik kneep mijn ogen samen en keek door mijn wimpers naar de zon die langzaam steeds verder zakte, meer ging gloeien en telkens een ander kleurenpalet tentoonspreidde. En terwijl we elk in onze eigen gedachten verzonken waren en op het schilderij voor ons iedere keer weer nieuwe penseelstreken verschenen voelde ik een soort van sereniteit opklimmen vanuit mijn binnenste.
Ik merkte dat de magie van dat moment en de hoge herinneringswaarde van die plek een troostende, bijna zalvende werking hadden op mijn gepijnigde gemoed.
Toen ik die avond laat de gordijntjes van mijn caravan sloot en de knipperende bakens van de vaargeul door het laatste spleetje blikten ervoer ik andermaal dat de dimensie tijd hier geen enkele rol speelde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten