Heden versus herinnering (Terhorne 2013)

"Ik ga even een eindje fietsen jongens, smeren jullie zo zelf even een broodje?" 
Terwijl Niels en Lucinde net gapend en kreunend wakker worden in onze toercaravan aan het talud van het Sneekermeer en ik al uren op ben, de honden uitgewandeld in hun mand liggen en mijn boek ondertussen bijna uit is pak ik een van de vouwfietsen en rij de strandcamping af richting het dorp. Bij de supermarkt zwaai ik naar Karel, de eigenaar die met zijn handen in de zij voor het raam staat en sla dan linksaf, om de snackbar heen, voor de Zevenwouden langs naar de plek die tegenwoordig pijn doet. 
De donkere lucht die zich boven mij samenpakt voelt mijn stemming feilloos aan. Ik fiets de parkeerplaats met de wapperende vlaggen van een bekende recreatieketen op en zet mijn fiets tegen een van de weinige overgebleven bomen aan. Met mijn ogen tot spleetjes geknepen probeer ik de oude situatie van 'onze' camping 'Oan e Poel' in mijn geest op te roepen. Door de zwarthouten huizen die halve cirkelgewijs zijn verrezen op dit idyllische plekje en de aangelegde waterpartijen kost het me grote moeite de slag terug in de tijd te maken. Ik doe, afgaande op mijn herinneringskompas, een paar stappen, pijnig mijn hersenen en kom uiteindelijk op de plaats uit waar mijn caravan al die jaren waarschijnlijk gestaan moet hebben. Dan valt me wat op. In de bast van de dikke berk voor me zie ik, helemaal vergroeid met de boom, mijn oude groene plastic waslijn. De waslijn die steeds brak onder de vracht natte kleding die er altijd overheen werd gegooid. 5 platte knopen in het snoer, ingebed in de zilver-witgrijze bast zijn de stille getuigen van mijn niet aflatende huisvrouwschap.
Ik fiets even later de steiger op. Wat ik voor me zie is vertrouwd, het grote eiland met de vaste groep boten, de beide smalle slootjes naar de Terkaplesterpoel en het kleine huisje 'Oan e Poel' parmantig op de hoek. 
Als ik me met mijn fiets omdraai gaat de film van vroeger in mijn hoofd lopen. De beelden van de zwarthouten huizen, de terrassen, de loungesets en de sloepen vervagen langzaam en maken plaats voor het haarscherpe fragment van een rijtje caravans dat vroeger beeldbepalend was voor de aanblik van de camping vanaf het water. De onderkomens van Tiny,  Van der Tempel, Carla en Clemens, Helmholt en natuurlijk de vaste hap op de dijk, ik zie ze voor me alsof ik er zo naar toe kan lopen. De film draait door. Ik zie onze boten aan de steiger, onze ouders die plezier hebben met elkaar, ik hoor 't klapperen van zeilen, geschaterlach, snelle kindervoeten over de steiger, een kerkklok die slaat in de verte. 
Als de film in mijn hoofd stopt en de beelden anno 2013 zich weer meedogenloos aan mij opdringen besef ik dat ik hier niets meer te zoeken heb......