Een bijzonder kind en dat is het ...... (1995)

.
6 april 1995, 06.00 uur : "Papa en mama, ik ben jarig!"
Onze slaapkamerdeur vliegt open en Sanne dribbelt op haar blote voetjes naar binnen. Ze heeft een toeter in haar hand en laat luidruchtig van zich horen. In haar kielzog hobbelt Niels dufjes met zijn knuffel in zijn hand en zoals altijd worden de gelederen gesloten door Takkie die trippelend en kwispelend een aanloop neemt en met een boog op het bed belandt. Doorslapen is geen optie, lichtjes sluimeren al helemaal niet.
We sloffen met zijn viertjes in onze pyjama's naar beneden. Ik draag Takkie op mijn arm en knipper nog wat slaapdronken tegen het licht terwijl ik probeer te doen alsof ik het schelle geluid uit het speelgoedtoetertje niet hoor.
Dan bij de eettafel de traditionele verjaardagsknuffels, het ongeduldig heen en weer hippen van de jarige, het vervolgens in rap tempo kapot scheuren van het papier en een voor een de cadeaus in sneltreinvaart opzij leggen om het volgende te pakken, het glunderen om de inhoud, het maakt allemaal deel uit van het verjaardagsritueel. 
Dan volgt de inspectie van de roze themataart en gaan haar ogen kritisch over het trakteersnoep dat in een versierde mand met ballonnen al klaar staat op het aanrecht. 
Na het helpen aantrekken van de feestjurk, vlecht ik haar blonde haar mooi in, zet het vast met een elastiekje en versier het met klein strikje. Dan kunnen we eindelijk naar school. 
Als ze apetrots met de grote mand in haar handen het plein opkomt dansen de ballonnen vrolijk in de wind en kan haar feestje beginnen.
Er heerst een uitgelaten stemming in het klasje, het geschuif van stoelen en een gezellig ongedwongen geroezemoes. Juf legt de laatste hand aan de traditionele feesthoed en schuift hem dan, met de lijm nog nat, voorzichtig over Sanne haar ingevlochten haar heen. Met de gekleurde kartonnen hoed op loopt het feestvarken naar het stoeltje middenin de kring, klimt er op en kijkt triomfantelijk in het rond. De kinderen zijn doodstil en wachten tot de juf een teken geeft om het 'lang zal ze leven' aan te heffen. Maar zover komt het niet. Net als iedereen wil aanzetten voor de eerste noot, stapt de jarige van het stoeltje af, plukt een trommeltje met stokjes uit de muziekkast en gaat als een haas weer op de stoel staan, terwijl het klasje, inclusief juf verbaasd toekijkt. 
Met de stokjes in de aanslag voor de eerste roffel laat de vierjarige vanaf haar hoge positie haar blik de kring rondgaan en zegt dan zelfverzekerd, terwijl ze met een stokje boven de hoofden van de kinderen zwaait :"Ik ga nu zingen en trommelen en jullie moeten klappen...". 
En zo geschiedde. 
Een bijzonder kind en dat is het.