"Helene, wat eet jij straks?".
Jan staat op het kleine wankele steigertje waar de houseboat van Helene aan ligt. Hij bukt zich en probeert door de vitrage van een van de zijraampjes te koekeloeren. In het knusse roefje zit Helene aandachtig een dik boek te lezen terwijl er klassieke muziek op staat en de tafel bezaaid ligt met van alles en nog wat. Terwijl zij verzonken is in haar boek, een rustmoment waar ze echt aan toe was nadat ze vanmorgen na haar ontbijtje in Amsterdam bedacht dat een paar dagen Terhorne haar goed zouden doen, herhaalt Jan, wiebelend op het inimini steigertje luidkeels zijn vraag en timmert ondertussen ietwat ongecontroleerd op het raam.
De boot begint te wiebelen, het is het temperament van Helene dat in beweging komt. Ze beent van de bank in het roefje in no time naar het achterdek om haar rustverstoorder zo meteen recht in de ogen te kunnen kijken. Op het moment dat Helene haar hoofd nijdig om het groene zeil van het achterdek steekt, heeft Jan al spijt van zijn actie als haren op zijn hoofd. Maar vluchten kan niet meer. Het steigertje kan hem ternauwernood houden en snel omdraaien wordt nog een hele acrobatische toer die hij na zijn grove inschatting waarschijnlijk zal bekopen met een nat pak. Caught in the act. Terwijl Jan op het kleine houten oppervlak wat clumsy probeert zijn evenwicht te bewaren, en voorzichtig een schuldig lachje op zijn gebruinde gezicht tovert, krijgt hij de wind van voren. "Jan Leusink, er zijn hier ook mensen die voor hun rust naar Terhorne komen, maar met jou in de buurt gaat mij dat niet lukken!" Voordat ze zich weer terugtrekt achter het groene zeil, draait ze zich om en vraagt "Wat liep je nou eigenlijk te schreeuwen?"
Jan voelt hoop aan de horizon gloren, herpakt zich voor zover dat mogelijk is in de evenwicht modus waarin hij zich bevindt en antwoordt beteuterd "nou ja ik wilde vragen of ik bij je kan eten, de vrouwen zijn weg en voor mij zit er patat in de planning, maar daar heb ik helemaal geen zin in.." Helene bekijkt hem in zijn benarde positie, daar staat ie, met zijn olijke toet, zijn glimoogjes en een onhandig lachje .
"Als je een bord haalt, bestek en een wijnglas heb ik iets lekkers voor je," zegt ze vredelievend en duikt weer achter het groene zeil, waarna Jan voetje voor voetje achterstevoren het steigertje af manoeuvreert.
Missie geslaagd, hij glundert.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten