Haren 1963 : De Margrietschool

Haren 1963.
De Margrietschool in Haren, mijn kleuterschool. 
Hoe trots was ik om de eerste keer aan mijn moeders hand het plein met de grote betonnen zandbak en het indrukwekkende klimrek op te lopen. De sensatie van toen haal ik nog steeds moeiteloos naar boven. Ik zag rennende kinderen, lachende toetjes, een kleuter met een snottebel, duwkarren aan een stang, een zandbak vol emmertjes en schepjes. Toen we het stoepje opliepen kwamen we in de gang met de geglazuurde geelachtige tegeltjes waar elk kapstokje voorzien was van een plaatje. Ik keek mijn ogen uit, zoveel jassen had ik nog nooit bij elkaar gezien en overal zag ik verftekeningen. 
Ik hing mijn jas bij het lieveheersbeestje en trok mijn jurkje nog even recht voordat ik samen met mijn moeder de klas in liep om kennis te maken met juf Klok, mijn allereerste juffie. Ik keek haar aan en zag haar mooie opgestoken haar en haar lachende mond. Ik voelde me meteen thuis. Het was een juf die altijd in mijn hoofd en hart is blijven hangen.
Ik merkte nauwelijks dat mijn moeder stilletjes wegging, want er was zoveel te zien in de klas. De zandtafel waar ik stiekem even met mijn vinger in ging voelen, de poppenhoek met de kleine stoeltjes en het wiegje vol half aangeklede poppen. Voor het raam stond de plaktafel met allemaal smalle blankhouten kwasten keurig in glazen potten en bakjes met witte lijm waarvan ik de geur nu nog zou herkennen. Achterin de klas ontdekte ik een grote poppenkast, de poppen hingen met hun hoofden over de rand en piepten door de rood-wit geruite gordijntjes heen.
Toen de andere kinderen de klas in kwamen herkende ik meteen een paar uit onze straat en uit de buurt, dat was vertrouwd. Maar het meest vertrouwd was Walther, mijn vriendje uit de Berkenlaan. Het kleine pittige ventje met zijn korte blonde koppie en de kuiltjes in zijn wangen. Nu waren we ook op school samen en helemaal onafscheidelijk.
Vanaf toen haalde ik hem elke dag lopend op. Meestal was zijn moeder dan nog bezig het witte vetrandje van de berliner te halen alvorens ze zijn boterham ermee belegde en in blokjes sneed. Ik stond dan geduldig te wachten naast de eettafel. Hand in hand liepen we naar school. Bij de Onnerweg keken we wel vier keer links en rechts voordat we de straat durfden over te steken en dan moesten we nog een heel stuk rechtdoor, de spoorweg over en pas dan lieten we elkaars hand los om het laatste eindje te rennen.
Margrietschool Haren, 51 jaar geleden, toen de wereld bestond uit een zandtafel, een poppenhoek en honderdduizend glimlachjes.....