"Lekker windje" denk ik als ik mijn hoofd om de hoek van mijn slaaptentje steek.
De lucht ziet weliswaar grijs, maar de temperatuur is goed en met deze wind kunnen me 'm houden. Ik schiet wat kleren aan, doe een kattenwasje, kijk of Janny, mijn fokkenist, al wakker is en sluip de caravan in om niemand wakker te maken. Gauw even wat brood smeren voor nu en voor de lunch, plastic zakje erom en dan het vaste ritueel. Checken of ik alles heb, banenkaart, stopwatch, zeilzakken, extra zeillatten, het rode wedstrijdteken met de onmiskenbare veiligheidsspeld en een harpsleutel. Ik ga als een pakezel met de hele zooi over mijn schouder naar het slootje achter de camping waar de trailer met mijn boot staat. Ondertussen komt Janny aangelopen met haar spullen en zet ze naast die van mij neer. We wurmen ons alvast in de wetsuits, doen de rubberlaarsjes aan en gooien de zwemvesten en de trapezebroek in de boot.
Als we de Kiekoet van de trailer hebben laten rollen, stappen we erin en peddelt Janny ons het slootje uit terwijl ik met 1 hand stuur en met de andere de losse spullen onder het voordek gooi. Op de poel klinkt het geronk van een motorboot, het is oom Gerard die inmiddels al van de wal af is en klaar staat om ons op te pikken en naar de Goingarypster Poelen te slepen voor de wedstrijden. Meestal telde de sleep twee tot drie boten en waren we gedurende de overtocht, vooral als het wat harder woei, druk met van alles en nog wat, harpjes checken, hangbanden controleren, wedstrijdteken aanbrengen en banenkaarten op de gangboorden plakken.
Als we eenmaal de zeilen hadden gehesen, alles op spanning stond, de stagen zongen en in de verte de eerste startschoten klonken, dan voelden we ons bloed sneller stromen en wilden we zo snel mogelijk de boot losgooien om de strijd met de elementen aan te gaan.
En als we dan in het eerste halvewindse rak in planee gingen konden we het niet nalaten om uit pure euforie een vreugdeschreeuw over het meer te laten galmen.
"Janny, weet je nog.......?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten