Terhorne mijmering (september 2015)

Elke stap
die ik 
hier zet

elke keer
dat ik hier ben

als het water
rustig kabbelt

in de rietkraag
die ik ken

staat de horizon
op heimwee

waait de wind
de jaren weg

kijk ik met
dezelfde ogen

naar nog steeds 
dezelfde plek.


Annet

Een jaar voorbij (pap 15 september 2014 - 2015

Een jaar 
zonder jou

het was raar
zonder jou

elke dag 
wel een grap

waarop ik
me betrap 

woorden
die je verzon

zoals jij 
dat zo kon

elke dag 
een moment

dat ik dacht
"ja het went"

maar je bent
er niet meer

en die leegte
doet zeer

en ik mis je
steeds meer.




Annet

Van een slot en een jurk .... (2015)

"Lief, heb jij de sleutel van mijn huis?"
Ik zit naast de chauffeur in de witte limo terwijl achter mij de rest van het gezelschap na het knallen van de kurk en het bruisen van de champagne onder de ingebouwde spotjes en tegenover het lichtgevende barretje lekker aan zijn glaasje zit te lebberen. Aangezien de twee oudere dames wat krap zaten in de 8 persoons limo ben ik naar de voorbank verhuisd. " Jaha, die heb ik", klinkt er boven het gekakel uit.  
Na een rit van 20 minuten manoeuvreert de limo de laatste bocht door en zet mijn moeder en zusje weer thuis af. Voor de deur van mijn moeder volgt een uitgebreid kus- en zwaaimoment en krijgen wij nog een korte lift naar onze auto's die in een zijstraat staan geparkeerd waarna we koers zetten naar huis. "He fijn" zeg ik nog. "lekker op tijd..!" 
We hobbelen naar Heerenveen en rollen daar moe en voldaan de auto uit. Al lopend naar de voordeur met Niels en Lucinde sloffend in ons kielzog frummelt lief in het donker wat aan het sleutelbos. "Er zit geen huissleutel aan!" klinkt het verbaasd. "Je zei zo straks in de limo nog dat je een sleutel had!" roep ik uit. Ik voel al een kriebeltje opkomen. "He, ik dacht dat je bedoelde aan JOUW sleutelbos?" zegt lief op een iets hardere toon. Ook hij voelt nattigheid. Ik zet me schrap "Jonguh, ik bedoelde JOUW sleutelbos want ik wist wel dat ik mijn huissleutel er zaterdag had afgehaald en onder een steen had gelegd voor Valerie die hier zou slapen..". "Maar die sliep hier toch niet?", lief raakt de draad kwijt. "Neeee, uiteindelijk niet, maar ik heb Niels toen gevraagd de sleutel te pakken en maar weer in huis te leggen, want je weet het maar nooit  met inbrekers en zo". "Dus we hebben nu geen sleutel?" Lief is weer bijgepraat. "Nee, we kunnen er dus niet in, en het dakraam is ook dicht" mopper ik.  Achter mij staan Niels en Lucinde te blauwbekken. "Gaan jullie maar in de garage staan. Godzijdank is die deur wel open want daarvan zijn we de sleutel al meer dan een jaar kwijt. Heb ik ook eens een boffie.."  probeer ik grappig te laten klinken. Niemand lacht.
Terwijl Niels en Lucinde zich met gezichten als oorwurmen naar de garage begeven, lopen lief en ik met behulp van het vage schijnsel van onze telefoons alle beneden ramen langs. We kunnen nergens naar binnen. Vervolgens zoekt lief op zijn telefoon naar "Hoe breek je een cilinderslot open"  en probeert het getoonde filmpje na te doen met allerlei steek- en draai materiaal. Mooi dat niks helpt. Als het voordeurslot er uiteindelijk met gewrik van een waterpomptang is uitgemold en we naar een gapend gat zitten te kijken, wil de deur nog steeds niet open. En het wordt maar later en later. Als we elkaar in de lichtbundel van onze telefoons na weer een half uur gehannes gefrustreerd en kouwkleumend aankijken, denken we allebei hetzelfde. "Koevoet!" 
Binnen 5 minuten breken we de deur open en staan we in de gang. Als lief na het opnemen van de schade naar huis gaat doe ik de deur provisorisch dicht en stiefelen de kids met een "sjonge jonge er is ook altijd wat, we zijn doodmoe..." naar boven en duik ik in mijn nette jurk met de lange rugrits nog even achter de computer. Tegen de tijd dat ik mijn bed op zoek is het 1 uur 's nachts en vallen mijn ogen bijna dicht. Ik schop mijn schoenen uit en wil met de handen achter mijn hoofd de rits van mijn jurk - goh leuk zo'n rugrits - naar beneden trekken. Maar tot overmaat van ramp zit er geen beweging in. Wat ik ook doe en in wat voor bochten ik me ook wring, de rits zit muurvast en ik kom de jurk niet uit. Na een kwartier gepiel ben ik klaar mee. 
Ik til mijn dekbed omhoog en schuif met m'n nieuwe  jurk en al mijn bed in....."Die rits zie ik morgen wel weer", denk ik nog terwijl ik als een soort opgestopte worst in slaap val. 
Wat een dag!    
De volgende morgen ren ik na het afgaan van de wekker slaapdronken de trap af en tref Niels lodderig aan de keukentafel.
"Doe je die jurk nou alweer aan mama......?" 


Annet                     

Sanne (2015)

Ik vind het 
zo mooi
om te zien

hoe je bent
met hem

hoe je went
aan hem

zacht zijn hoofdje kust
hoe je troost en sust

ik vind het 
zo mooi
om te zien

er staat "mama"
in je ogen

en hoe langer 
ik naar je kijk
des te meer raak ik bewogen.





Mama

Ode aan mam (Mieke 80 jaar 1935 - 2015)

Dank voor
al die mooie jaren

onze jeugd
onze groei
naar volwassenheid

en toen jullie niet meer 
samen waren

je absolute
onvoorwaardelijkheid

we zijn geworden
door jouw toedoen

we zijn gelouterd
en bestand

wat wij zijn
is jouw verdienste

je hebt ons
levenslang geplant. 




Annet

Een nieuw begin (Lucinde 2015)

"Mama, ik ben blij dat ik weer naar school kan, maar ik hoor er niet meer thuis".
Haar ogen zeggen alles. Ze lopen langzaam vol met tranen die stippen maken op haar broek. Ze laat haar schouders zakken als een vermoeide pierrot, haar vingers grijpen zenuwachtig in elkaar. 
Haar pijn, mijn pijn, haar verdriet, mijn verdriet, haar onmacht, mijn onmacht. 
"Mama, ik kan het niet meer".
Twee weken is ze nu naar school geweest, en beetje bij beetje is de worsteling op gang gekomen. De worsteling van "wat doe ik hier?"  
Na alles wat ze heeft doorgemaakt, na de lange afwezigheid en het hele proces naar herstel, kan ze hier niet meer 'gewoon een meisje van zestien' zijn. 
Zolang ze op deze school zit, blijft ze "dat meisje met kanker", het kale bolletje, de pruik, de rolstoel. Iedereen weet het nog, ze vragen ernaar, ze kijken naar haar. Ze komt er niet los van. Ze ligt onder een vergrootglas, elke dag weer. En hoe ze ook haar best doet, en bij wie ze zich ook aansluit er gaapt een universum tussen haar en haar leeftijdsgenoten, en dat doet pijn. 
Maar hoe hartverscheurend het ook is voor mij als moeder, de klok is niet meer terug te draaien, kon dat maar, ik zou er alles voor over hebben.                
Diezelfde middag besluiten we samen dat het tijd is voor een rigoureuze stap. Ik zie de opluchting in haar ogen als ik voorstel het volwassenenonderwijs te bellen om te vragen of ze met spoed kan overstappen. "Ja mama, dat is goed".
De volgende dag al houdt ze een vurig pleidooi voor zichzelf bij de decaan en gaat haar school akkoord met onmiddellijke overplaatsing naar de VAVO in Heerenveen. De papieren worden geregeld, er wordt afscheid genomen en de conciërge krijgt de sleutel van haar schoolkluisje na 2 jaar terug. Nog een zwaai, een hand, een knuffel en ze sluit de vertrouwde schooldeur voor altijd achter zich.  
Het ultieme gevoel van bevrijding, een nieuw begin. Het zoveelste hoofdstuk in een beladen roman waarvan we nooit weten hoeveel paragrafen er nog gaan komen.  
Ik hoop dat ze met deze stap de rust en de ruimte krijgt om zich in een andere setting voor te bereiden op haar toekomst. 
Terwijl ik haar weg zie fietsen met haar nieuwe sjaal triomfantelijk wapperend in de wind ben ik bijna net zo blij als zij.



Annet

Twee oma's op pad (2015)

Woensdag 2 september.
"We kunnen rustig met mijn auto naar Arnhem, ik ben op alles voorbereid...". 
Ik kijk de andere oma, die net haar auto voor mijn oprit heeft geparkeerd, triomfantelijk aan. Vandaag rijden we samen naar Arnhem om in het appartement van onze kinderen de puntjes op de "i" te zetten en natuurlijk even weer heerlijk van onze gemeenschappelijke kleinzoon te genieten. "Ik heb vanmorgen in alle vroegte het oliepeil en het koelvloeistof niveau gecheckt en zelfs voor de zekerheid extra olie meegenomen. Ons kan vandaag niks gebeuren" zeg ik vol overtuiging terwijl zij het Perzische kleed van mijn vader wat aan de kant duwt en een plastic tas met wat schoonmaakspullen in de achterklep zet.
We kachelen keuvelend naar Arnhem waar we nog even abusievelijk een afslag te vroeg nemen en lachwekkend genoeg in een parkeergarage terecht komen. Als we klokslag 10 uur de Utrechtsestraat inrijden staat Sanne ons met James al op te wachten op het balkon. Het kleed en de spullen worden over de reling van het balkon gehesen en binnen een kwartier zitten we aan de koffie met gebak. Het kleed wordt uitgerold en James wordt overladen met knuffels waarna we aan de slag gaan in het huis. 
Terwijl de andere oma de ramen doet ben ik met kastjes en dozen bezig. Sanne drentelt van de een naar de ander. "We kunnen straks wel even wat gaan winkelen. Ik moet nog wat dingetjes hebben". Als James zijn middagslaapje heeft gedaan laden we de auto vol met boventallige meuk dat mee naar Heerenveen moet, buggy, hapje, drinken, luier, doekjes. "Ja mama, je weet nooit hoe lang we wegblijven..."  De oma's moeten weer erg aan vroeger denken. 
Op het moment dat Sanne James in de kinderstoel zal zetten, en ik achter het stuur heb plaatsgenomen staat de andere oma voor mijn auto. Ze trekt een bedenkelijk gezicht. "Je hebt een lekke band!" Ik schiet als een speer uit mijn auto. "Dat kan toch niet waar zijn! De rechter voorband staat er zieligjes bij. "Sjongejonge, het MAG ook niet goed gaan, ik bel de Wegenwacht!" stampvoet ik.  Terwijl ik in de wacht hang schopt de andere oma haar schoenen uit en duikt onder de auto om het reservewiel te zoeken. "Ja ik zie hem, hij hangt hier, het is wel een klein bandje volgens mij, meer voor een brommer". We moeten alledrie smakelijk lachen om de hele situatie. 
Sanne heeft inmiddels James weer uit de autostoel gepeuterd en stelt voor dat we op het balkon de Wegenwacht gaan afwachten. Als na een uur het bekende gele wagentje naast mijn auto staat race ik naar beneden.  De wegenwachter stelt voor dat hij de band gaat oppompen en dat ik dan onmiddellijk als een malle naar een Kwikfit knal, zodat ik er ben voordat de band weer plat is. 
Zo gezegd zo gedaan. De andere oma en James blijven thuis en Sanne en ik speeden naar de Kwikfit. "Mevrouw over een half uur is ie klaar". Ondertussen lichten wij de thuisfronten over onze pech in. Ook daar wordt de situatie als uiterst koddig ervaren. "Laat die auto maar in Arnhem staan en neem de trein terug". 
Als wij na wat kleine boodschapjes weer bij de Kwikfit aankomen vraag ik of alles is gelukt. De man in de overall loopt op me af en overhandigt mij breed lachend de autosleutels. "Hij is helemaal niet lek! Ik heb hem in het sop gehad, in het water, niks te zien mevrouw. Er mankeert niets aan die band. 
Ik heb hem gewoon even opgepompt...".


Annet