"Wat doen we vanavond met eten?"
Lief en ik liggen loom onderuitgezakt voor de caravan op wat wij al jaren "het bankstel" noemen. Een van de 15 jaar geleden uit Canada meegeleurde opvouwbare zitgedrochten dat er niet uitziet, maar heerlijk zit en - niet onbelangrijk - een koffie-/bierglasuitsparing ergens in het midden heeft.
Lucinde zit in de caravan op de I-pad een smurfendorp te bouwen en heeft net, middels haar hoofd door het openstaande badkamerraampje te steken gemeld dat haar 'moestuinsmurfen' over een uur weer meloenen kunnen oogsten. Lief en ik kijken elkaar aan, met een blik van "wij vinden het best' en doen geen enkele poging het virtuele gebeuren dat zich in de caravan afspeelt ook maar enigszins te begrijpen. In plaats daarvan pakken we om beurten de verrekijker en turen ingespannen naar de overkant waar vlak voor het Starteiland de schakelklasse op het punt staat te starten.
Als ik het doffe startschot hoor denk ik terug aan mijn Memosail stopwatch, de twee stoten van het tien minuten-sein, de spanning voor de start, de klapperende zeilen, en de boeg van mijn schakel die over de startlijn snijdt. Even ben ik terug in de tijd, voel ik de spetters op mijn gezicht tijdens het eerste kruisrak en de blaren in mijn handen.
"Soms wou ik dat ik weer een zeilboot had, heerlijk windje nu", mompel ik zachtjes terwijl ik de verrekijker weg leg en bedenk dat ik het met de hoofdsmurf in de caravan nog even over het avondeten moet hebben. Als ik door de kattenstaarten luidruchtig de caravan binnenstap kijkt Lucinde geïrriteerd op van haar I-pad. "Mama, nu even niet, ik moet op die meloenen wachten, en ik moet ook nog wat bomen planten". Mij ontgaat het gehele smurfenspel, maar ik ben blij dat ze zich amuseert.
Die avond stelt lief voor dat we gaan eten bij De Gouden Leeuw.
Nog steeds moet ik wennen aan die naam. Vroeger heette het restaurant bij de brug 'De Instuif'', maar sinds Terhorne tot Kameleondorp is gebombardeerd en er van heinde en verre gezinnen toestromen en door het voorheen zo knusse dorp banjeren zijn de namen uit mijn jeugd verdwenen van de gevels en hebben ze plaatsgemaakt voor namen uit de boeken van de Kameleon. Terhorne, mijn Terhorne, is een product geworden.
Soms betrap ik mezelf erop dat ik 't nog steeds heb over De Instuif en Het Schippershuis, vertel ik over bar/dancing De Kajuit, de broeierige uurtjes waarin het bier rijkelijk vloeide, het ieniemienie dansvloertje dat avond na avond overbevolkt was en de polonaise die met grote regelmaat via de garderobe illegaal doorslingerde in de donkere eetzaal van het aangrenzende pand, dit tot grote ergernis van de eigenaar.
Als ik tegenwoordig in de pizzeria zit die nu al een aantal jaren op deze herinneringsvolle plek is gevestigd, is het net of ik onze stemmen nog hoor, ons gestamp op de dansvloer, onze grappen, onze grollen, "the Rivers of Babylon" onder de draaiende spiegelbol.
Als ons die avond een tafel wordt aangewezen en ik toevallig de alom bekende groene koumelker in het vizier krijg kan ik het niet nalaten om tijdens de maaltijd een aantal hilarische waterdropping avonturen uit mijn kleurrijke verleden in Terhorne ten tonele te voeren.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten