"Mama, ik ben de heeeeele middag bezig geweest!"
Ik kom net binnenzeilen en tref een ravage aan van proppen papier, cellofaan waar wat etiketten uithangen en een rolletje plakband dat zielig tegen het aanrecht is aangeplakt. Jongste bloedje hangt amechtig over de tafel met haar donkerrode haarbandana op half zeven. "Zo, hier is gewerkt!" roep ik enthousiast uit, een opmerking die me, aan haar gezicht te oordelen, niet in dank wordt afgenomen. Ik schop mijn knellende hoge laarsjes uit, gooi mijn tas op een stoel en ga naast haar zitten. Ze kijkt me vermoeid aan. "Mama, weet je wel hoeveel werk boeken kaften is? En terwijl ze dat zegt schuift ze de stapel schoolboeken trots mijn kant op. "En ik knipte ook steeds te ver in bij de rug en dan kon ik alles er weer afhalen en moest ik weer een nieuw stuk papier knippen en helemaal van voren af aan beginnen". Ze spraakwatervalt maar door. "Ik moet nog een heleboel, maar ik laat die werkboeken zitten hoor, want slappe kaften zijn helemaaaal niet te doen!"
Ik kijk haar van opzij aan. Het kan niet anders dan dat ze echt heeft geploeterd vanmiddag.
Na al die jaren voor haar boeken te hebben gekaft, haar bij het begin van elk schooljaar -tig keer te hebben voorgedaan hoe het moest, om vervolgens teruggekaatst te krijgen "mama, ik kan het echt niet!" heeft ze nu op haar klompen aan gevoeld dat dit klusje in mijn huidige dagprogramma niet meer in te passen is.
"Fijn dat je het hebt gedaan" zeg ik en ik pak de boodschappen uit en ruim de koelkast in.
Ook al heb het haar al honderd keer verteld, toch hoor ik mezelf voor de 101-ste keer zeggen:
"Oma Mieke heeft het mij vroeger geleerd, en ik vond het ook altijd zulk rotwerk, maar op een gegeven moment moest ik het ook zelf doen. Het vervelendste vond ik dat knipje bij de rug van het boek, de ene keer knipte je te ver en dan stak het boek eruit, een andere keer net niet ver genoeg en dan werd het weer zo'n lelijke hoge bobbel".
Ik denk onwillekeurig terug aan al die keren dat mijn moeder met engelengeduld het kaftpapier op de keukentafel uitspreidde en dan met een lineaal mooie rechte randen uitsneed. Ik zie nog haar handen de scherpe vouw over de rand van de voor- en achterkaft maken en heel secuur het knipje zetten op precies de goede plaats. De boeken die zij voor mijn zusje en mij kaftte waren de netst gekafte boeken die ik ooit heb gezien. Mijn moeder kon dat, en ook nog vele malen beter dan ik ooit heb gedaan.
Als ik die avond naar boven ga is jongste bloedje nog driftig aan het kaften.
"Mama, ik geloof dat ik het nu ook kan".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten