De tijden zijn veranderd (2014)

"Mama, wanneer kom je weer terug?" 
Terwijl ik met lief en vijf kids als tijdelijk samengesteld gezin de contreien rond Baveno met wat onstuimigheid opklop, heb ik bijna dagelijks contact met mijn inmiddels 29 weken zwangere bloedje die traditiegetrouw met de ruim twintig koppige familie van haar vriend plus aanhang is neergestreken op Ameland. 
Het moederdier in mij blijft altijd alert, dichtbij, maar ook op afstand, juist nu. Ik leef mee met haar harde buiken, ben ongerust over haar bloedneuzen, ik zie op de foto's de verandering in haar ogen en hoor de groeiende volwassenheid in haar stem. Wat had ik haar graag bij me gehad, net als vroeger. Het idee dat mijn nest ooit leeg zal zijn kan me soms nu al verdrieten. 
De tijden zijn veranderd. De jaren dat we met mijn persoontje als Moeder de Gans voorop en mijn drie kuikens in een traag bewegend sliertje erachteraan voor de zoveelste keer in de bloedhitte van een of ander Zuid-Europees land verdwaalden op zoek naar het zoveelste marktje, omdat we de kaart weer eens op de kop hielden, de vakanties waarin plots iedereen ziek werd of opgezette ledematen kreeg, en de momenten dat de auto het op cruciale momenten begaf en we kreunend en hijgend, met ergens in mijn kielzog een pruttelend stemmetje "mama waarom kun je gewoon niet in de bewoonde wereld blijven..?", de verzengende zon trotseerden en geen idee hadden in welke richting we een garage konden vinden, die jaren liggen inmiddels achter ons. Maar soms heb ik stilletjes heimwee naar die saamhorigheid van toen, van "mama, als we een garage vinden, krijgen we dan een ijsje?" of "als we de camping hebben teruggevonden, mogen we dan meteen zwemmen?". En wat te denken van "mama als de auto het weer doet en het restaurant is nog open, krijg je van mij een slush puppy". Altijd ging er wel wat mis, en het gekke was, we stelden ons er gewoon op in. Het was zelfs zo dat we verbaasd waren als alles gesmeerd liep. Al die jaren lagen de fluorescerende hesjes in de auto permanent klaar voor gebruik en was de lidmaatschapskaart van de ANWB mijn belangrijkste pasje. Terwijl ik in gedachten onze vele lotgevallen de revue laat passeren hoor ik aan de andere kant van de lijn ongeduldig "mama, joehoe, ben je er nog, wanneer kom je terug?"  
Ze heeft me net een foto gestuurd waarop ze trots staat met haar dikke buik en haar lange blonde haren, mijn kind voor wie het nest altijd een nest zal blijven.
"Zondagmiddag zijn we weer thuis Sanne, pas goed op jezelf, ik bel je gauw!"