"Opstaan, het is kwart voor 7".
Mijn moeder doet mijn slaapkamerdeur open en loopt regelrecht naar het tegenoverliggende raam waarvan ze de beide okerkleurige gordijnen in een beweging links en rechts opentrekt. Ik voel een koude windvlaag over mijn dekens vegen en heb nog helemaal geen zin om er uit te komen. Terwijl ik me nog even omdraai voor de laatste minuten in mijn warme bed, hoor ik haar voeten in de roze pantoffels de trap af lopen. Ze gaat mijn broodtrommel inpakken en fruit pellen voor in de pauze, meestal een sinaasappel die ze zorgvuldig inpakt in aluminiumfolie en samen met een plastic beker drinken op de keukentafel klaar zet.
Rond half 8 laat ik de Berkenlaan achter me en fiets naar het Zernike College in Helpman. Het is een ellenlange weg waar in mijn herinnering geen eind aan kwam. Nog steeds als ik er langs rij herbeleef ik als het ware die 'ploeterfietstocht' door weer en wind. Als mijn bloedjes toevallig bij me in de auto zitten is het commentaar niet van de lucht. "Ja mama, jij moest hier elke dag langs fietsen, dat heb je nu al honderd keer verteld", zuchten ze dan in koor om zich vervolgens weer bezig te houden met hun telefoontjes en mij alleen te laten met mijn mijmeringen.
Ik had wat vaste ijkpunten op de route, de Zeven Huisjes tegenover Beatrixoord, het Be-Quick stadion en het oude Rooms-Katholieke ziekenhuis in Helpman waar ik ben geboren. Op deze plekken wierp ik een snelle blik op mijn horloge om te checken of ik de eerste bel van 20 over 8 zou halen.
Als ik om wat voor reden dan ook vertraging had opgelopen en rennend uit het fietsenhok, waar ik mijn fiets een zwieper had gegeven zodat ie 'slingerend als een ongeleid projectiel wel ergens terechtkwam' te laat in de grote hal was, viel ik ten prooi aan de congierge die altijd met een grijze stofjas aan in zijn kantoortje onder de centrale trap zat te wachten tot de laatkomers hijgend en met tassen leurend binnen zijn gezichtsveld kwamen.
Tijdens de lessen heerste in die tijd complete chaos kan ik me herinneren. We snoepten met zijn allen de autoriteit weg bij de leraren, we discussieerden tot we erbij neervielen, presteren was uit den boze, favoriete lesuren waren die van tekenen, muziek, gym en maatschappijleer en feesten organiseren konden we als de beste. De obscure klassenavonden waarvoor we de populairste leraren uitnodigden waren onnavolgbaar. Dat praktisch de hele klas in de derde bleef zitten vonden wij hilarisch en niet noemenswaard.
Onze ouders daarentegen dachten daar geheel anders over.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten