Laat deze wereld
je niet verwarren
kijk naar de
dingen zoals ze zijn
leer mensen kennen
achter al hun gezichten
voel echte liefde
beleef echte pijn
want alles lijkt
in dit heden zo anders
en apparaten bepalen
ons zijn
maar laat deze wereld
je niet verwarren
streef naar het echte
en verwerp alle schijn.
Mama
Nu je zonder
mij bent
en de leegte
van jou,
mij beweegt
en weerkaatst
in de stilte
echoën mijn tranen
in je kamer van toen
en de kale ruimte
verstilt me.
Mama
" Daag mama, ik zwaai zo meteen wel en dan bel ik je straks als ik naar bed ga.".
De achterklep van mijn auto slaat met een klap dicht en in de buitenspiegel zie ik hem lopen, in de ene hand zijn sporttas met voetbalspullen, in de andere hand een nog bevroren brood uit mijn vriezer.
Zwaaien lukt niet meer, hij heeft zijn handen vol. In m'n buitenspiegel zie ik dat hij het nog wel probeert, maar het brood valt op de grond en de sporttas raakt de trottoirband waardoor hijzelf ook bijna om tuimelt. Ik meen in het schijnsel van de straatlantaarn een vloek uit zijn mond te zien rollen als hij stuntelend met de elektronische sleutel de schuifdeur van het appartementencomplex bedient. Dan gaat ie naar binnen. Nu kan ik hem niet meer volgen.
Ik blijf in de auto voor de deur wachten. Ik weet dat hij zich met zijn bagage nu gewoontegetrouw gaat aanmelden in het kantoortje van de zorgverleners op de begane grond. Precies zoals we in maart vorig jaar hebben vastgelegd in het ondersteuningsplan, de basis van zijn nieuwe leven.
Niels kennende, sociaal dier als hij is, zal hij nog wel een praatje gaan maken met de mensen van het zorgsteunpunt en mij laten wortel schieten in het donker in de auto voor de deur. Want dat ik daar nog sta is hij al lang vergeten. Maar dat maakt me niet uit. Ik heb alle tijd.
Zo'n tien minuten later, zie ik vanuit de auto het licht in het rechter appartement op de eerste verdieping aangaan. Eerst dat van de gang en daarna ook de halogeenlampen in de woonkamer bij het raam. Ik zie zijn vertrouwde gestalte lopen in het appartement. Even later springt de televisie aan, er wordt gezapt en het beeld komt tot stilstand bij een voetbalwedstrijd, hoe kan het ook anders...
In gedachten zie ik hem de elektronische waxinelichtjes op zijn salontafel aanknippen en zijn hand een greep doen in de zak zoete apenkoppen op het aanrecht.
En al die tijd blijf ik wachten in het donker. M'n auto half op de stoep, half op de straat en m'n hoofd vol mijmeringen, flashbacks, hoogtepunten en dieptepunten, .... totdat hij eindelijk het gordijn opzij schuift en mij breed toezwaait ten teken dat alles goed is en ik naar huis kan gaan.
Houden van is loslaten.
Annet
Elke keer
als ik haar zie
neem ik haar op
in elke vezel
drink ik de
woorden
uit haar mond
zink ik mee
naar haar verleden
elke keer
als ik haar spreek
galmt elk woord
in mijn gedachten
draag ik al
heimwee in m'n hart
ben ik al pijn
aan het verzachten.
Annet
Lieve lezers,
Met ingang van vandaag ga ik mijn blog weer voeden.
Voeden met verhalen, gedachten, emoties en kleine en grote dingen van alledag.
Ik heb vanaf 1 oktober 2016, toen ik een adempauze van mijn blog inlaste, gemerkt dat ik niet zonder schrijven kan, ongeacht hoe druk ik het heb, en hoezeer ik mezelf ook rustig vaarwater gun.
Schrijven en dichten hoort bij mij, het is wie ik ben en wat ik wil delen, het is een dagboek dat ik niet kan stoppen te schrijven, het is de uitlaatklep die zorgt voor balans.
En daarom ga ik vanaf vandaag weer publiceren.
Hoe vaak en op welke dagen, daar ben ik voor mezelf nog niet uit.
Bedankt voor jullie geduld en vertrouwen!
Liefs,
Annet
Lieve lezers / vrienden,
Na 607 publicaties, op een oor na 70.000 pageviews en 3 jaar na het starten van mijn blog "Heden, Heimwee en Herinneringen", waarin ik mijn emoties en lotgevallen met jullie heb gedeeld, neem ik even een adempauze.
Een drukke baan, waar ik overigens erg van geniet, veel klussen in en om mijn huis en aandacht en tijd voor de mijnen laten momenteel weinig ruimte voor het drie keer per week bijhouden van een persoonlijk blog.
Op Facebook blijf ik als vanouds actief en mijn blog ga ik ook zeker weer hervatten.
Liefs,
Annet
Ik ben op zolder.
Het gek het ook klinkt, tussen de vele her en der neergelegde, tegen elkaar aangezette en neergepote spullen voel ik me thuis. Het meeste heeft geen enkele link met elkaar maar toch hangt over het geheel een mystieke deken van harmonie. Althans zo ervaar ik het.
De slordig dichtgevouwen verhuisdozen van mijn vader, waar hier en daar een stropdas uithangt, zetten me terug in de tijd en doen me beseffen hoe dierbaar alles me hier is op deze volgestouwde zolder.
De mand vol Pinkeltje voorleesboeken, de grammofoonplaten die ik nooit heb weggegooid,
campingspullen van Terhorne, ingelijste foto's van mijn oma's, boeken van de literatuurlijst van mijn middelbare school. Ik kan er geen afscheid van nemen. Ze horen bij mij.
Op de grond, achter het gordijn, naast de naaimachine en de tas met uitgeknipte patronen, ligt al tijden een map met vakantiefoto's uit een ver verleden dat soms voelt als een andere dimensie. Ik kan die map daar uittekenen. Er gaat geen bezoek aan de zolder voorbij of ik blader door de foto's heen en laat me mee deinen op de bewegende beelden die ik erbij op mijn netvlies krijg. Ook geuren komen binnen en geluiden dringen door. Waar is de tijd gebleven?
Ik ontkom er niet aan om me tegelijkertijd te realiseren dat er tussen de foto's in m'n handen en de vrouw die ik nu ben, een wereld van ontberingen en pijn ligt waardoor de onbevangenheid en het vertrouwen voor altijd uit mij lijken te zijn weggevloeid. De vrouw op de foto's wist gelukkig niet hoe haar pad zou gaan lopen. Zij stond vol overgave, lachend, trots en zonder enige reserves in het momentum, met haar man en haar drie kinderen.
Soms doet het kijken naar de foto's pijn, dan vraag ik me af "hoe zou het zijn geweest, als..". Nog steeds bekruipt me een gevoel van leegte, van falen bijna, als ik tijdens vakanties een traditioneel gezin zie. Zou dat knagende gevoel van binnen waar ik maar niet van af schijn te komen, ooit over gaan?
Me dunkt dat er door alle leden van het destijds vleugellam geraakte gezin in de tussenliggende periode genoeg mijlpalen bereikt, hobbels genomen en lansen gebroken zijn. Het is de hoogste tijd om dat gevoel van trots en vertrouwen dat ik zolang heb weggestopt weer naar de oppervlakte te halen, en liefdevol op te poetsen.
Als ik de foto's deze keer op hun plek terug leg is het alsof ze me een boodschap hebben meegegeven.
Annet
