Houden van is loslaten (Niels 2017)

" Daag mama, ik zwaai zo meteen wel en dan bel ik je straks als ik naar bed ga.".
De achterklep van mijn auto slaat met een klap dicht en in de buitenspiegel zie ik hem lopen, in de ene hand zijn sporttas met voetbalspullen, in de andere hand een nog bevroren brood uit mijn vriezer.
Zwaaien lukt niet meer, hij heeft zijn handen vol. In m'n buitenspiegel zie ik dat hij het nog wel probeert, maar het brood valt op de grond en de sporttas raakt de trottoirband waardoor hijzelf ook bijna om tuimelt. Ik meen in het schijnsel van de straatlantaarn een vloek uit zijn mond te zien rollen als hij stuntelend met de elektronische sleutel de schuifdeur van het appartementencomplex bedient. Dan gaat ie naar binnen. Nu kan ik hem niet meer volgen. 
Ik blijf in de auto voor de deur wachten. Ik weet dat hij zich met zijn bagage nu gewoontegetrouw gaat aanmelden in het kantoortje van de zorgverleners op de begane grond. Precies zoals we in maart vorig jaar hebben vastgelegd in het ondersteuningsplan, de basis van zijn nieuwe leven. 
Niels kennende, sociaal dier als hij is, zal hij nog wel een praatje gaan maken met de mensen van het zorgsteunpunt en mij laten wortel schieten in het donker in de auto voor de deur. Want dat ik daar nog sta is hij al lang vergeten. Maar dat maakt me niet uit. Ik heb alle tijd.
Zo'n tien minuten later, zie ik vanuit de auto het licht in het rechter appartement op de eerste verdieping aangaan. Eerst dat van de gang en daarna ook de halogeenlampen in de woonkamer bij het raam. Ik zie zijn vertrouwde gestalte lopen in het appartement. Even later springt de televisie aan, er wordt gezapt en het beeld komt tot stilstand bij een voetbalwedstrijd, hoe kan het ook anders... 
In gedachten zie ik hem de elektronische waxinelichtjes op zijn salontafel aanknippen en zijn hand een greep doen in de zak zoete apenkoppen op het aanrecht.
En al die tijd blijf ik wachten in het donker. M'n auto half op de stoep, half op de straat en m'n hoofd vol mijmeringen, flashbacks, hoogtepunten en dieptepunten, .... totdat hij eindelijk het gordijn opzij schuift en mij breed toezwaait ten teken dat alles goed is en ik naar huis kan gaan.
Houden van is loslaten.


Annet