Aangemeerd (2016)

De stormen 
waren talrijk
en golven sloegen 
op mijn dek

ik hoosde tot ik
spierpijn kreeg 
en krampen
in mijn nek 

en nu de baren
gekalmeerd
en de wind
op luwen staat

lig ik heel
rustig aangemeerd
omdat elke storm
weer overgaat.



Annet

Moederdag 2016 (Lucinde 2016)

"Het is niet altijd even makkelijk...." staat er op de kaart die Lucinde me in de handen drukt op het moment dat Niels en ik na een vermoeiende terugreis uit Londen onze rolkoffertjes de woonkamer in manoeuvreren.
Het is 8 mei 2016, 21.00 uur, moederdag op de valreep. 
Ik zet mijn koffertje aan de kant, geef Pip een aai en wikkel mijn jongste bloedje in mijn armen. 
Dan kijk ik naar de kaart in mijn handen.
Het is de raarste tekst op een moederdagkaart die ik ooit heb gekregen.
Vers in mijn geheugen staan nog de lieve kaartjes met hondjes, hartjes, veertjes en poezen.
Nee, dit jaar wordt er uit een geheel ander vaatje getapt.
De tekst op de buitenkant van de kaart is al dubieus, maar als ik het karton openvouw is de binnenkant bijkans nog hilarischer.  
Ik lees : "ik vond het zo saai om alleen een bloemetje te geven, dus ging ik maar een keer voor iets anders. Maar aangezien ik nog geen 18 ben mocht ik geen alcohol halen, dus vandaar de 0,0% Radler. Oh ja, je bent een hele lieve moeder, best hip, maar soms kun je ook vervelend zijn. Maar ik houd wel veel van je. En later als ik super rijk en succesvol ben, neem ik je wel mee naar Egypte om die driehoekige gebouwen te bekijken, maar nu kan dat nog niet want zoveel verdien ik niet bij de Poiesz. Maar goed, ook al is moekesdag al bijna voorbij, wens ik je toch nog een leuke moekesdag. Ik houd van je, ook al laat ik het niet altijd merken. Oh ja, en ook een beetje een fijne vaderdag, aangezien je eigenlijk m'n moeke en vader in 1 bent. Love u xxx"

Al lezende zie ik dat er binnenin de kaart, tussen de hanenpoten, voorgedrukt, "veel sterkte"  staat. Blijkbaar was jongste bloedje dat ook opgevallen, getuige het tekstvervolg : 
"PS; ik wist niet dat er "veel sterkte" in stond, dat zag ik later pas. 
PSS : er liggen perenijsjes in de vriezer.
Adios Amigo" 

Hoe vaak ik ze ook achter het behang wil plakken, los nog van wat ze te pas en te onpas uitkramen, wat voor smoezen ze ook bedenken om hun handjes NIET te laten wapperen, ze blijven de zuurstof van mijn bestaan.


Annet
       

Loslaten (Niels 2016)

Ik hou mijn hand
hoog in de lucht

en voel
je hartje kloppen

mijn vingers
open ik ...... en dan

kan niets 
jouw vlucht meer stoppen




Mama

Het is nog niet voorbij (Lucinde 2016)

Gisteravond 23.00 uur.
"Mama, blijf bij me. Ik krijg een pijnaanval!" 
Lucinde is net naar beneden komen strompelen, bleek en ellendig. Haar kleding heeft ze ongecontroleerd losgeknoopt, haar riem bengelt langs haar benen, het dikke blonde haar waar ze zo trots op is hangt als een gordijn voor haar gezicht. Ze heeft haar handen om haar buik geslagen en haar gezicht is vertrokken van pijn. 
Ik vang haar op onderaan de trap en laat haar op me leunen. Zwijgend bereiken we voetje voor voetje het toilet. Binnenin mij rinkelen alarmbellen. Ik had ze al een een tijdje niet meer gehoord. Hoopte heel stilletjes dat ze voorgoed zouden zwijgen. Dat we die rust, die echte rust die ontspant, heelt en zuivert, weer terug zouden krijgen. 
Soms denk ik wel eens dat het gevoel van angst en onmacht dat zich in september 2014 in ons heeft genesteld misschien wel eens nooit meer over zal kunnen gaan. Elke vezel in mijn lijf staat ook nu weer op scherp. Net als al die andere keren dat haar darmen als gevolg van de zware chemokuren buitenproportioneel gingen krampen. 
Terwijl zij, bijna in trance, met gesloten ogen, de haar aangeleerde ademhalingsoefeningen doet om de pijngolven op te vangen, leg ik als op de automatische piloot telkens kletsnatte doeken op haar oververhitte buik. Ondertussen staat de toiletvloer blank van al het gemorste water en liggen haar uitgetrokken kleren er middenin. Maar het kan me niets schelen. Het enige dat ik kan denken is : "laat het gauw voorbij zijn". 
Als ik het vermoeden heb dat ze even alleen kan zijn sprint ik naar de keuken en druk razendsnel twee Ibuprofens uit een strip die daar op een vaste plek ligt. Terwijl ik terug race zie ik in mijn ooghoeken Pip op de vide met zijn koppie scheef naar me staan kijken. Ook hij kent dit ritueel inmiddels en is uit voorzorg maar vast naar boven gegaan.
Om 00.30 uur begint ze te klappertanden. In deze fase heeft ze het ijskoud. Ik leg een deken op de bank, ondersteun haar naar de kamer, dek haar toe en maak een kruik. Het zijn handelingen die ik kan dromen. Die gaan nooit meer uit mijn systeem. 
Om 01.30 uur zie ik haar wimpers bewegen en haar ogen open gaan. Haar verkrampte handen en voeten ontspannen, de kleur komt terug op haar gezicht. 
"Mama, wil je een appeltje voor me schillen?". We zuchten als uit 1 adem.  Het is voorbij. 
Om 02.45 uur zijn de stille getuigen van de pijnaanval aan kant en doe ik de lichten uit. 
Nog even en de zon komt op.    


Annet     
    

Jij (Niels 2016)

Kijken 
door jouw ogen

weten 
hoe je denkt

voelen
wat je raakt

wat je triggert
wat je remt

'k wilde weten
wie je was

puzzelstukjes 
op hun plaats

maar jouw geluk
laat zich niet passen

want jij slaat
je eigen maat.



Mama

Twijg van mijn boom (Niels 2016)

Zijn blad
ontvouwd

zijn groen
vertrouwd

zijn nerven
kunnen mij
verstaan

daar gaat
mijn zoon

twijg
van mijn boom

en straks
komt daar
de bloesem aan.



Mama

Mijlpalen moet je vieren! (Niels 2016)

"Mijlpalen zijn er om bij stil te staan en gevierd te worden." 
Deze stelling maakte onderdeel uit van mijn eigen opvoeding en ik heb op mijn beurt getracht mijn kinderen ermee groot te brengen. 
Sommige mijlpalen staan voor afsluitmomenten, weer anderen luiden een nieuw begin in. Maar wat ze altijd met elkaar gemeen hebben is dat ze steevast gepaard gaan met emoties, en gevoelens van trots en overpeinzing. Vele mijlpalen passeerden inmiddels de revue, eerst in mijn eigen leven, en later in het leven van en met mijn kinderen. 
Zo haalde Sanne zonder doublures haar VWO diploma en vatte ze het plan op om het ouderlijk huis in Heerenveen te verlaten en in Amsterdam te gaan studeren. Deze mijlpaal vierden we op haar verzoek met zijn tweetjes in Londen. Het waren mooie en memorabele dagen waarin ik symbolisch afscheid nam van het kind dat ik had grootgebracht en mijn hart opende voor de jong volwassene in wie ik alle vertrouwen had dat ze sterk genoeg zou zijn om haar eigen koers uit te zetten. 
In maart 2015 kregen we in het UMCG te horen dat Lucinde na een loodzware strijd van ruim een half jaar een grote voorsprong had opgebouwd ten opzichte van de lymfklierkanker die haar te grazen had willen nemen. Wat waren we gelukkig en wat was het een mijlpaal. Toen ik haar vorig jaar vroeg hoe ze dit 'moment der momenten' wilde vieren, wist ik het antwoord eigenlijk al. 
Immers, toen de 'nachtmerrie-diagnose' ons in september 2014 had murw gebeukt en wij na uitleg van het hele behandelplan woordeloos en verdwaasd in de leegte van elkaars ogen keken, kon ik alleen maar uitbrengen : "als alles achter de rug is, en je bent weer beter, wat zou je dan willen?" En toen antwoordde ze, met een blik waarin alles omsloten lag wat een moederhart doet bloeden : "mama, als ik beter word, wil ik heel graag met jou naar Londen". En ze werd beter en we gingen naar Londen en we vierden het leven.
En nu bereikt Niels een mijlpaal. Na jaren in vertwijfeling geleefd te hebben over hoe ik hem met zijn verstandelijke beperking een volwaardig leven kon laten leiden en tegelijkertijd een vangnet kon bieden dat hem zou beschermen en waarbinnen hij zou kunnen gedijen en groeien heb ik de juiste organisatie weten te vinden. Het voelde als thuiskomen. Het was weliswaar een lange, moeizame zoektocht, maar per slot van rekening gaat het om het resultaat. Met ingang van 17 mei a.s. verlaat ook Niels officieel het ouderlijk huis en gaat begeleid wonen op nog geen 15 minuten loopafstand. 
Nadat ik hem eerst had uitgelegd wat een 'mijlpaal' is, hoefde hij voor deze ene keer niet eens lang na te denken toen ik hem vroeg hoe hij deze wilde vieren."Mama, ik wil al zo lang een Harry Potter reis maken. Mama, mag het? Ga je mee?"
Aldus gaat geschieden. Tussen alle verhuisperikelen door reizen Niels en ik a.s. donderdag 5 mei naar Londen voor een 'Magical Harry Potter Tour' en een paar dagen quality time samen. 
Mijlpalen moet je vieren!



Annet