Zolang
na het afscheid
staat u
mij nog bij
hoe u was
hoe u sprak,
wat u deed
wat u zei
ik heb me gelaafd
aan uw
zeemannentaal
ik hing
aan uw lippen
bij elk stoere verhaal
en nu het weer mei is
en uw verjaardag nabij,
zelfs achttien jaar later
voelt u nog dichtbij.
Annet
De stoel
bij het raam
de kristallen
karaf
bonbons
op de tafel
en de radio
zacht
het Wedgwood
gestoft
en de post
gesorteerd
in het huis
van mijn moeder
waar mijn
verleden regeert.
Annet
Meisje van zestien
heeft alles gezien
volwassen geworden
met het mes in de rug
een eiland omspoeld
door twijfels en zorgen
geef mij liever morgen
het kind in haar terug.
Annet
De tijd
haalt mij
haast in
net bij
dit pril
begin
ik wil
nog zoveel
zijn
voor jou
en met jou
zijn
duw jij
de wijzers
terug
de tijd
gaat mij
te vlug.
Oma
"Mama, pak even aan, ik mag de bokaal een week mee naar huis".
Ik zie Niels in een flits door het rechter autoraam schreeuwen en wild gebaren terwijl hij met mijn auto meerent die ik op dat moment probeer achteruit te manoeuvreren tussen twee rijen geparkeerde auto's door.
Ik heb hem net bij de voetbal training afgezet.
Hij zwaait gevaarlijk met een grote beker die glimt in de laaghangende avondzon en hij heeft in zijn enthousiasme niet in de gaten dat zijn keepers handschoenen en passant op de grond zijn gevallen en inmiddels waarschijnlijk onder mijn rechter voorwiel zijn geplet.
Als hij het rechterportier eindelijk te pakken heeft en met een zwaai opent steekt ie zijn hoofd om de hoek en lacht zijn mooiste lach. Hij struikelt bijna over zijn woorden "Mama, voel eens hoe zwaar, het is de tweede prijs van het toernooi van laatst en ik mag hem een hele week houden!"
Als ik de glimmende trofee op de bijrijdersstoel gekwakt krijg en de deur met een knal wordt dichtgegooid slentert hij zijn bekende waggelende loopje op weg naar het trainingsveld, onderwijl links en rechts "hoi" roepend en af en toe - wetende dat ik kijk - een ferme schouderklap uitdelend aan bekenden.
Als ie het grote hek voorbij is zie ik zijn kakofonische outfit om de hoek verdwijnen.
We hebben het op maandagavond op weg naar de training in de auto al vaak gehad over dat merkwaardige shirt dat hij pontificaal bij elke training draagt. Dat mij onbekende, veels te kleine, ooit waarschijnlijk fel gekleurde, maar inmiddels behoorlijk verwassen shirt dat hij al jaren steevast over zijn trainingsjas aantrekt. Hij zei er eigenlijk nooit veel over. Deze keer is het anders.
"Niels, hoe kom je eigenlijk aan dat shirt, ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit voor je heb gekocht en bovendien, het past je ook helemaal niet meer. Misschien moeten we eens een ander shirt kopen".
Ik hoor zijn zachte schrapende kuchje en weet dat er 'serious business' gaat volgen. Hij schuift op de bijrijdersstoel ongemakkelijk heen en weer en kijkt me van opzij wat gelaten aan. Als ik een snelle blik naar rechts werp meen ik een vochtige glans in zijn ogen te zien.
Dan zegt ie met een stem die lager is dan ik van hem ben gewend. "Mama, dit shirt heb ik gekregen van Benny, die is overleden. Hij vond felle kleuren mooi. Hij wilde dat ik het ging dragen, het is een herinnering aan hem".
Sindsdien probeer ik de kleuren van dit bijzondere shirt in de wasmachine te sparen.
Annet
"Verlies, verwerking, vergankelijkheid en verantwoordelijkheden"
Vier levensaspecten die met me hebben gepingpongd de afgelopen maanden.
Alle zekerheden zegen ineen, alle vastigheden verschrompelden.
Aan het roer staan van het schip der zorgen en verantwoordelijkheden blijkt nu, weliswaar sluipend, zijn tol te hebben geëist. Daar waar eerder daadkracht overheerste bleef ik tobbend en besluiteloos in een vacuüm hangen, waar voorheen actie en reuring mijn bondgenoten waren, zoek ik nu de stilte op en roep ik de rust aan.
Ik wandelde als een zombie in de regen, ik leunde lusteloos tegen de wind en liet mijn zeilen los.
Maar vanmorgen merkte ik dat ik, langzaam maar zeker weer op koers raak. Ik heb mijn midzwaard laten zakken en ben niet meer op drift.
Mijn vaantje, dat zich tot voor kort tureluurs draaide komt weer vaker strak te staan en de zon piept steeds meer dan slechts mondjesmaat door de wolken.
Ik heb weer zin om de wind in mijn nekharen te voelen, de grootschoot over mijn knokkels te trekken en met mijn billen over het gangboord te hangen.
Mijn dek is weer spiegelend gezeemd, de fok staat bol en de protestvlag heb ik eindelijk uit het wand gehaald.
Wanneer ik mijn eerste boei ga ronden weet ik nog niet, voorlopig nog maar even genieten van het voordewindse rak.
Annet
We hebben
van 't leven
geproefd
met volle
teugen
genoten
en die zeven
stroeve
maanden
eind'lijk
achter ons
gesloten
je mooiste lach
heeft mij
verblind
ik las
de mei
in je gezicht
de fase is
voorbij
mijn kind
dat alles
was ontwricht.
Mama
