Niels (2015)

"Mama, pak even aan, ik mag de bokaal een week mee naar huis".
Ik zie Niels in een flits door het rechter autoraam schreeuwen en wild gebaren terwijl hij met mijn auto meerent die ik op dat moment probeer achteruit te manoeuvreren tussen twee rijen geparkeerde auto's door. 
Ik heb hem net bij de voetbal training afgezet. 
Hij zwaait gevaarlijk met een grote beker die glimt in de laaghangende avondzon en hij heeft in zijn enthousiasme niet in de gaten dat zijn keepers handschoenen en passant op de grond zijn gevallen en inmiddels waarschijnlijk onder mijn rechter voorwiel zijn geplet. 
Als hij het rechterportier eindelijk te pakken heeft en met een zwaai opent steekt ie zijn hoofd om de hoek en lacht zijn mooiste lach. Hij struikelt bijna over zijn woorden "Mama, voel eens hoe zwaar, het is de tweede prijs van het  toernooi van laatst en ik mag hem een hele week houden!" 
Als ik de glimmende trofee op de bijrijdersstoel gekwakt krijg en de deur met een knal wordt dichtgegooid slentert hij zijn bekende waggelende loopje op weg naar het trainingsveld, onderwijl links en rechts "hoi" roepend en af en toe - wetende dat ik kijk - een ferme schouderklap uitdelend aan bekenden. 
Als ie het grote hek voorbij is zie ik zijn kakofonische outfit om de hoek verdwijnen. 
We hebben het op maandagavond op weg naar de training in de auto al vaak gehad over dat merkwaardige shirt dat hij pontificaal bij elke training draagt. Dat mij onbekende, veels te kleine, ooit waarschijnlijk fel gekleurde, maar inmiddels behoorlijk verwassen shirt dat hij al jaren steevast over zijn trainingsjas aantrekt. Hij zei er eigenlijk nooit veel over. Deze keer is het anders.
"Niels, hoe kom je eigenlijk aan dat shirt, ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit voor je heb gekocht en bovendien, het past je ook helemaal niet meer. Misschien moeten we eens een ander shirt kopen". 
Ik hoor zijn zachte schrapende kuchje en weet dat er 'serious business' gaat volgen. Hij schuift op de bijrijdersstoel ongemakkelijk heen en weer en kijkt me van opzij wat gelaten aan. Als ik een snelle blik naar rechts werp meen ik een vochtige glans in zijn ogen te zien. 
Dan zegt ie met een stem die lager is dan ik van hem ben gewend. "Mama, dit shirt heb ik gekregen van Benny, die is overleden. Hij vond felle kleuren mooi. Hij wilde dat ik het ging dragen, het is een herinnering aan hem". 
Sindsdien probeer ik de kleuren van dit bijzondere shirt in de wasmachine te sparen. 


       
Annet