Meivakantie 2007, Argeles sur Mer.
"Mama, weet je nog die vakantie in Zuid Frankrijk dat we een stacaravan hadden gehuurd die met de ramen tegen een hoge muur stond en we niks konden zien?"
"En dat jij zo moe van het hele eind rijden was dat je scheel keek en je tussen de tassen in slaap viel? Oh ja en dat het dagen achter elkaar pijpenstelen regende en het zo vreselijk koud was, nota bene in Zuid Frankrijk!
"En dat jij toen voorstelde dat we maar dekens uit de slaapkamer moesten halen om bij de kachel te gaan 'Mens-erger-je-nieten?"
"Zeg mama, was dat nou ook die vakantie dat Sanne 's ochtends opeens die dikke lip had waar we zo om moesten lachen, in dat ueber kleine slaapkamertje waar je je kont niet kon keren?"
"En mama, dat je toen per ongeluk een militair terrein opreed met allemaal tanks en dat je voor de gein riep dat we moesten bukken omdat ze op ons schoten. En wij doodsbang plat op de grond achter de stoelen lagen en jij ging gieren van het lachen".
Het lijkt eeuwen geleden. De zorgeloosheid van toen. Ik denk niet dat ie ooit nog terugkomt.
Als ik naar de foto kijk zie ik mijn bloedjes zoals ze waren gedurende de jaren dat we met zijn viertjes door Europa tuften, koffer op het dak, routebeschrijvingen op het dashboard geplakt, EHBO doos binnen handbereik en het ANWB pasje paraat.
Volgestouwd met tassen in alle kleuren van de regenboog, koersten we naar de zon, twee keer per jaar, in de meivakantie en de zomervakantie.
Foto's als deze, waar ze met zijn drietjes opstaan vervullen me met trots, telkens weer, juist nu.
8 jaar geleden maakte ik de foto. Waar is de tijd gebleven? Niels is inmiddels 25 en maakt zich op om beschermd te gaan wonen. Sanne is 24, bijna afgestudeerd, ambitieus en inmiddels liefdevolle mama van James. En tenslotte Lucinde, toen nog klein en onbevangen en nu, 16, en door alles wat haar is overkomen misschien eerder volwassen dan ik in mijn hart zou willen. Ik gunde haar nog wat langer een onbezorgde tijd. Ik kan er deze dagen verdrietig om worden.
Maar we kunnen de klok niet terugdraaien.
Ze zijn geworden tot wie ze nu zijn en ze groeien elke dag verder, vol hoop, vastberadenheid en levenslust.
Annet
Het was
zo bijzonder
onze weg
uit het dal
toen onmacht
naar hoop boog
je 't leven
weer opzoog
en je alle
facetten
hoe klein
en miniem
met ogen
vol schitters
ging zien.
Mama
Van binnen
danst nog
zoveel kind
in mij
van binnen
voel ik mij
nog lang
niet oud
maar rimpels
zingen zacht
hun droef
refrein
van mijn
levensboek
dat zich
ontvouwt.
Annet
In de omarming
van de nacht
geef ik
me gewonnen
verlies ik
al mijn kracht
mijn tranen
zijn begonnen
in de troosting
van de nacht
vervagen
al mijn kleuren
geen vragen
en geen zeuren
waar rust is
wat mij wacht.
Annet
Traan van
licht
glinstering
in de zon
regendrup
van geluk
je tintelt weer
op mijn tong.
Annet
"Mama, enne hij hoeft niet zijn hele groentehapje op te eten hoor. Kijk maar hoeveel ie wil".
Sanne zwaait met een groot volgeschreven vel papier voor mijn neus. Nadat ze heeft verteld dat daar alle "verzorginstructies" op staan voor de logeerpartij en we ze stuk voor stuk uitgebreid hebben doorgenomen, laat ze me de inhoud van de koffer met spulletjes zien.
Ik kijk mijn ogen uit. Op keurige rijtjes liggen stapeltjes rompertjes, broekjes, truitjes, slabbetjes enz.
Als ze me even later streng toespreekt met "mama let nou op, ik vertel het maar 1 keer, ik weet nl hoe onhandig je bent...." en me vervolgens het in- en uitklappen van de ultramoderne kinderwagen laat zien kan ik niet nalaten sukkelig te melden dat "dat bij die van mij vroeger een stuk eenvoudiger ging" , hetgeen een frons en een "pfff, heb je haar weer-gezicht" bij dochterlief teweeg brengt.
"Het komt wel goed, Sanne, een baby verzorgen verleer je niet. Ga jij van de week nou maar met je scriptie bezig, James is in goede handen."
Het is ontroerend om de grote verandering te zien, die mijn dochter, die nu ook mama is, in sneltreinvaart doormaakt. De puber van weleer, de vrolijke studente die geen feestje aan zich voorbij liet gaan en overal en nergens haar enthousiaste, chaotische persoonlijkheid nadrukkelijk liet gelden heeft plaatsgemaakt voor het moederdier, lief, verzorgend, verantwoordelijk. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het chaotische nog af en toe de kop opsteekt, zoals bleek tijdens een van haar eerste bezoekjes als mama aan Heerenveen. Nadat ze met haar hele karavaan de woonkamer was binnengestormd en her en der spullen had neergepoot slaakte ze een enorme zucht. "Nee hè, ben ik de luiers en de melk vergeten! Ik dacht al tijdens het inpakken, mis ik niet wat, maar ik wist niet zo gauw wat..." Sanne ten voeten uit.
Maar nu is James een paar dagen bij ons.
Vanaf het moment dat de jonge ouders de oprit zijn afgereden kwam de 'baby-zorgmachine' die 16 jaar voor het laatst had gedraaid weer moeiteloos op gang. Er werd gevoed, gebadderd, gezongen en gespeeld. Flesjes en spenen werden uitgekookt en luiers werden verschoond. Wat genoot ik van de lachjes, de gekke fronsjes, de grijpvingers en de kliedermondjes.
Na 16 jaar weer een baby voeden, en dan als het flesje leeg is het warme tevreden lijfje van dit mini mensje in mijn armen te voelen, heeft, na alles wat er is gebeurd, een magisch therapeutische uitwerking op mij.
Annet
24
ben je nu
mijn lentekind
mijn wervelwind
de nachten
van het overhoren
het wachten
tot het ochtendgloren
alles heb ik
opgeslagen
alles zal ik
bij me dragen
momenten
en herinneringen
zullen blijvend
mij omringen.
Mama
