"Hoi mama, zag je me?"
In het gezicht dat voor mijn autoraampje verschijnt neemt de 'baard in wording' een prominente plek in. En, eerlijk is eerlijk, hij ziet er ouder uit.
Ik zeg niet dat ik hem al een tijdje in 't vizier heb. Ook niet dat ik ongerust begon te worden omdat ie naar mijn idee langer onderweg was dan normaal. Hij hoeft niet te weten, hoe ik constant op m'n horloge kijk vanaf het moment dat hij telefonisch zijn wandeling naar huis heeft aangekondigd.
Ik ben trots op hem. Op hoe hij zich staande weet te houden vanaf 17 mei van dit jaar, in z'n eigen bedoeninkje. Op momenten dat ik de was kom brengen, of een boodschapje achter de deur zet waar ie zelf niet meer aan had gedacht, zie ik hem redderen. Dan is het "Mama, ik heb de vuile was allemaal in de wasmand gestopt, en de ramen op kantelstand gezet, wat jij zei, en voor morgen heb ik nog eten, en daarna niet meer, maar dat heb ik opgeschreven, kijk maar". En dan komt er een afgescheurd velletje lijntjespapier tevoorschijn waarop vreugdedansende letters een boodschappenlijstje vormen.
Tijdens mijn evaluatiegesprekken met de zorginstelling is inmiddels gebleken dat Niels het met iedereen goed kan vinden, en dat het in zijn opgeruimde appartement een zoete inval is voor de begeleiders van Team 1. Ze koken samen met hem, helpen hem z'n huis schoon te houden en spelen af en toe een potje poolbiljart in z'n hobbykamer. En geen avond is compleet als Niels niet zijn waxinelichtjes op batterijen aan heeft, want het is en blijft een gezelligheidsdier.
Als ik hem deze avond in m'n auto tegemoet rij zie ik hem in de verte al lopen. Op het trottoir, vlak langs de heggen en hekjes van de Parallelweg. Precies zoals hij het heeft geleerd door anderhalf jaar lang wekelijks deze route af te leggen. Ik heb m'n auto een zijstraatje in gereden en kan hem nog net zien terwijl hij de Schoolstraat oversteekt. Hij heeft geen idee dat ik om de hoek sta.
Terwijl ik naar hem kijk denk ik terug aan al die uren dat hij dit traject heeft leren dromen. Tegel voor tegel, hegje na hekje, seizoen na seizoen, om dit te kunnen. Voordat hij oversteekt loopt hij eerst een stukje de straat in, zodat ie goed zicht heeft op het verkeer van beide kanten, en loopt dan kaarsrecht naar de overkant van de straat. Bijna als een robot.
Als hij de andere kant bereikt heeft en zijn voeten de trottoirband raken, schiet ik even vol.
Dan verlaat ik het zijstraatje, rij hem tegemoet en prijs me gelukkig met wie hij is en hoe hij zich blijft ontwikkelen.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten