Trots! (Niels 2016)

Je hebt het geflikt. En man, wat ben ik trots op je! 
Je hebt laten zien dat jouw groei en ontwikkeling niet van mij afhankelijk zijn. Dat je kunt wennen aan een nieuwe omgeving, met nieuwe mensen, nieuwe impulsen. 
Nadat je ruim een jaar lang wekelijks de route van jouw toen nog in aanbouw zijne appartement naar je ouderlijk huis hebt afgelegd, je gaandeweg elke oversteekplek op de drukke route onder begeleiding hebt eigen gemaakt, kan ik je nu met een gerust hart zelfstandig naar huis laten lopen. En weet je, ik sta niet eens meer te stressen als je onverhoopt op je laat wachten. Want ik weet dat je het kunt. En wat nog veel belangrijker is: JIJ weet ZELF dat je het kunt. Wie had dat gedacht! 
Dit zijn de vruchten die we plukken, dit is de oogst die we binnenhalen na al die jaren van voorbereiding, waarin wanhoop meer dan eens de kop op stak, maar waar uiteindelijk mijn rotsvaste vertrouwen in mogelijkheden en kansen voor jou altijd weer de overhand kreeg. Zo zijn we gegaan, en zo blijven we gaan, stapje voor stapje, in jouw tempo, met onder jou het vangnet dat ik zolang mogelijk voor je vast zal blijven houden.
Niels, er staat nog zoveel moois met je te gebeuren, zoveel deuren zullen nog voor je opengaan, zoveel meer mensen zullen jou nog leren kennen en van je gaan houden, zoals ik van je hou. 
Het wordt al zo vertrouwd, jouw afgesproken telefoontje 's avonds rond half 11 : "mama, ik lig nu in bed, ik heb brood gesmeerd voor morgen en m'n kleren liggen klaar, welterusten, tot morgen". Elke avond klinken die woorden als muziek in mijn oren. We zijn vlak bij elkaar, maar toch laat ik je nu vrij, opdat jij aan de wereld kunt wennen en de wereld aan jou om uiteindelijk de ingeslagen weg ooit te kunnen vervolgen zonder mij.
En als ik dan 's avonds in het stille huis naar bed ga, en de deur van je oude kamer, die nu leeg en kil is, open zie staan, dan word ik overspoeld door een mengeling van melancholie en trots. 
Man, wat ben ik trots op je!


Mama