Het wordt een hele verandering, voor Niels en voor ons.
Straks in april gaat ie - met zorg op maat - op zichzelf wonen. Zijn verhitte hoofd boven de PlayStation, zijn handen die druk dansen over de controller, ik zal het missen. Niet meer een van de live concerten van Guus Meeuwis horen schetteren vanuit zijn kamer. Het zal enorm wennen zijn. Leeg ook, en rustig. Want Niels heeft altijd een mening, vindt dingen, wil zich verbaal laten gelden in een gezin waar communiceren een tweede natuur is. Hij doet daar op zijn eigen niveau volop aan mee.
"Je mag altijd zeggen wat je denkt en wat je vindt, ook als een ander het er niet mee is. Altijd alles zeggen, en er niet mee rond blijven lopen ". Met die stelregel heb mijn drie bloedjes opgevoed. Een stelregel die ik, achteraf bekeken, wel eens behoorlijk heb verfoeid en nog steeds, aangezien het fenomeen 'discussie' in mijn gezin zoiets is als 'ademen'. Wel jammer trouwens dat zoveel andere regels die ik ooit heb gepoogd in te voeren, gaandeweg de jaren klaarblijkelijk in het niets zijn opgelost....
Ja, het zal stil zijn straks zonder Niels. Niet meer het gebonk-bonk in de bijkeuken als hij zijn zware werkschoenen uittrekt. Niet meer zijn hongerige schreeuw "mammmaaaa, wat eten we?" als ie zich na een dag werken heeft omgekleed en met grote gretigheid op de koekjestrommel stort.
Wat zullen we moeten wennen. Ik nog het meest. 26 jaar vergroeid met mijn bijzondere kind. 26 jaar van pieken en dalen, van sturen, coachen, van kwetsbaarheid ombuigen naar weerbaarheid, van heel langzaam loslaten, van beschermen en toch laten groeien. Het was een lange weg, maar ik had het niet willen missen. Ik heb ervan geleerd en het heeft me gevormd als mens.
En nu zijn we hier beland. En hoe spannend en eng vinden we het. Als ik dezer dagen 's nachts de slaap niet kan vatten, als ik me voorstel hoe hij straks in zijn appartement woont, alleen, zonder mij, dan heb ik momenten waarop ik twijfel of het een goede stap geweest is, of we er echt klaar voor zijn. Om nog maar te zwijgen van het hele regiment beren dat ik nu al op de weg zie .....
Hijzelf daarentegen ziet het helemaal zitten. Hij vindt het ook wel stoer. Hij verheugt zich erop dat ie straks eindelijk zelf mag bepalen wanneer ie naar bed gaat, dat hij eindelijk zijn vaste televisieprogramma's kan kijken zonder irritant gezap van de overige gezinsleden.
Ja, hij heeft er zin in. In zijn eigen kleine wereld is alles rustig en overzichtelijk, daar zijn geen beren op de weg, daar loeren geen gevaren, daar is zijn leven gekaderd en dartelen denkbeeldige vlinders onbezorgd van bloem tot bloem.
Soms zou ik willen dat ik in z'n koppie kon kijken, mij even in zijn wereld kon wanen, om rust en basis op te snuiven. Dan zou ik daarna vast gelaafd weer de hectische en veeleisende wereld om mij heen het hoofd kunnen bieden. Iemand heeft wel eens tegen mij gezegd "Jij zou wat meer van de rust van Niels moeten hebben...."..
Af en toe merk ik dat de verandering die ophanden is ook hem aan het denken zet. Bijvoorbeeld als hij vraagt "mama, als ik alleen in mijn appartement zit, en ik wil samen met jou naar GTST kijken, of ik wil even met Pip spelen, dan kom ik gewoon naar huis hoor, want het is maar tien minuten lopen."
Op zulke momenten blijf ik een brok wegslikken, elke keer weer.
Mijn bijzondere zoon, op de drempel van een nieuw leven.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten