Het moest er toch eens van komen.
Op mijn zolder staan, her en der verspreid, en soms hoog opgestapeld, slappe dozen, oude leren koffers en flets verkleurde tassen van buitenlandse komaf met spullen van mijn vader. Als ik de trap oploop en na 15 treden boven kom sluit ik even mijn ogen. Verbeeld ik het me nou of ruik ik op het overloopje de geur die bij mijn vader hoorde. Zijn spullen, zijn geur, nog steeds.
Uren en uren hebben mijn zusje en ik alles wat hier staat, voordat we het onder brachten in dozen en tassen, door onze handen laten gaan, maar toch voel ik de onbedwingbare behoefte om alles nog eens te bekijken, te betasten en herinneringen op te roepen, voordat ze misschien voor altijd wegebben.
Afscheid nemen kent vele fases.
Half achter een gordijn herken ik de zware houten kist waarin mijn vader zijn geliefde filmprojector bewaarde, samen met zijn meest dierbare films. Ik trek de kist aan de beugel met twee handen achter het gordijn vandaan en doe het deksel open.
Daar ligt in verweerd en korrelig schuimplastic een groot plat filmblik waarop staat 'trouwfilm Jan en Mieke'. Als ik het eruit neem zie ik eronder nog twee kleinere filmblikken. Daar staat in zijn charismatische handschrift resp. 'Geboorte Annette Wilma, haar eerste jaar' en 'Geboorte Valerie Etienne, haar eerste jaar'.
Terwijl ik melancholisch met de filmblikken in mijn handen op de grond zit, en er een hele wereld aan gedachten door me heen gaat, neem ik me voor de komende winter het oude projectiescherm, waarvan het hefmechanisme het in mijn jeugd al heeft begeven, naar beneden te halen, provisorisch te maken en een poging te doen de oude projector weer aan de praat te krijgen. Ik wil heel graag de oude films weer bekijken, samen met mijn zusje en onze kinderen. Ik wil niet vergeten.
Als de kist even later weer achter het gordijn staat valt mijn oog op een soort zwart fluwelen envelop die uit een van de dozen steekt. Die had ik nog niet eerder gezien. "Dit moet wel een kleinood zijn" schiet door mijn hoofd.
Terwijl ik voorzichtig op zoek ga naar de opening van deze bijzondere envelop dwarrelt er iets uit en valt voor mijn voeten op de grond. Het is een grote foto van mijn moeder. Achterop staat met potlood geschreven 'Mieke, verlovingstijd'.
En voor het eerst na al die jaren dat het knaagde van binnen voel ik me niet meer primair het kind van gescheiden ouders.
Eindelijk kan ik dat juk laten vallen.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten