"Mama, is de auto al klaar?'
"Mama, wie past op Pip?"
"Mama, ik moet nog een nieuwe zonnebril want ik ben er met de trekker overheen gereden...".
Ook dit jaar zijn de 'vakantie-hobbels' niet van de lucht. Het advies van de huisarts van een tijdje geleden "u moet het echt wat rustiger aandoen" galmt nog ergens door mijn hoofd.
Ja dat was toen ik de hele maand juni dagelijks lekker op de camping zou gaan hangen met een boekje. Maar ja toen ben ik uiteindelijk niet verder gekomen dan slechts drie dagen relaxen op mijn zonnebedje aan het Sneekermeer. Het was immers op die paar dagen na pokkenweer, met harde wind. Ik deed niet anders dan als een dolle heen en weer rijden van Heerenveen naar Terhorne om scheerlijnen op te spannen, of weer aan elkaar te knopen, kromgebogen haringen te vervangen en een omgewaaid spiksplinternieuw schuurtentje met verregende meuk uit te bosjes te plukken.
Ja dan de zomervakantie. We hadden het allemaal zo mooi gepland. Het gecombineerde gezin zou dit jaar de Adriatische Kust aan doen. De voorbereidingen verliepen als een zonnetje, camping gevonden aan zee, met een groot zwembad waar onze bloedjes zich zwaar zouden amuseren, twee bungalowtenten geboekt, overnachtingshotels gereserveerd. En wij maar denken dat er niks meer fout kon gaan...
Een dikke week geleden tijdens een groot muziekevenement in het centrum werd Lucinde onwel en is na een chaotisch verlopen bezoek aan de EHBO post onder politie- en ambulance begeleiding in het ziekenhuis beland met extreme pijnklachten. Vandaag toch nog maar weer even naar het ziekenhuis, advies vragen aan de kinderarts voor het geval dat het in de vakantie gebeurt. Ik merk dat het me zenuwachtig maakt, de spanning is nog lang niet weg, de zorgen blijven.
En dan mijn auto, de neverending story. Bijna 5 weken heb ik hem moeten missen. Ik reed fluitend rond in leenauto's en huurauto's, want ik was ervan overtuigd dat het wachten uiteindelijk zou worden beloond.
Na nog geen dag gereden te hebben in mijn herboren 'Al Capone', hoorde ik al een 'suisje' onder de motorkap. Ik weer naar de garage. "Nou, ik hoor het niet", zei de garagemeneer. Weer 2 dagen later sta ik opnieuw bij hem op de stoep. "Het koelwaterniveau zakt, er is nog steeds iets lek!" roep ik door de werkplaats. "Er zat vast een bel in" is het nuchtere commentaar als het reservoir is bijgevuld. "Ja maar ik moet ermee naar Italië, met een hok vol kinderen, hij moet gewoon goed zijn, ik moet erop kunnen vertrouwen, anders ga ik niet! Straks de motor weer aan de kook!".
Gistermiddag zat ik moedeloos aan de keukentafel. Ik kwam net weer terug van de garage. Ik verloor weer ergens koelvloeistof.
"We hebben het gevonden hoor, er zat een slangklemmetje niet goed vast" werd me een paar uur later laconiek verteld. "Je kunt nu gerust op vakantie".
"Ken je die mop van die mensen die op vakantie zouden gaan? Ze gingen niet". Die flauwe grap schoot door mijn hoofd. Ik wilde de situatie weer onder controle krijgen, ook eindelijk eens de vakantievoorpret in mijn systeem toelaten en niet alleen maar problemen in combinatie met overuren draaiende hersenen.
Na overleg met lief heb ik daarom besloten Al Capone dit jaar thuis te laten en met de hele kudde, 2 volwassenen en 5 kids maar met een busje naar onze vakantiebestemming in Italië te gaan. "Ik wil dat gestress niet over suisjes die er niet horen, en vloeistofniveaus die ik niet kan vertrouwen" pruttelde ik door de telefoon.
"Ik wil eindelijk mijn hoofd leegmaken en ruimte creëren voor een vakantiegevoel".
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten