"Nou mama, wat is dit nou weer?"
Lucinde werpt een blik op onze altijd levendige keukentafel waar de meest uiteenlopende dingen liggen, die of nodig waren en niet werden opgeruimd, of niet nodig waren en zijn blijven liggen, of gewoon al dagen liggen te liggen.
Dit keer valt haar iets bijzonders op. In een halve maan uitgespreid liggen een paar A-4tjes. Een fragment van een Nederlandse romantekst, een literair stuk van Harry Mulisch, wat gedichten in het Duits, Engels en Frans en een setje papieren met de nodige instructies van de Blindenbibliotheek in Sneek.
"Nou ik dacht, dat lijkt me wel leuk om te doen, dus ik heb me aangemeld via de Vrijwilligerscentrale om boeken in te spreken", zeg ik terwijl ik de papieren op een stapeltje leg en aan de kant schuif om ruimte te maken voor de attributen van het avondeten.
"Ik moet al die teksten hardop oefenen zodat de zinnen mooi lopen en de pauzes goed vallen. De bedoeling is dat ik boeken ga inspreken voor blinden en slechtzienden. Vrijdag heb ik een stemtest, dan wordt beoordeeld of mijn stem geschikt is. Als ik door de stemtest heen ben krijg ik een opleidinkje hoe ik me moet inleven in een verhaal of een gedicht en op wat voor manier ik dat het beste kan verwerken in mijn stem en de ritmes in de zinnen. Ik heb er echt zin in, eens wat anders" ratel ik enthousiast door. "En jullie vinden toch ook wel dat ik een duidelijke stem heb, of niet?"
Lucinde en Niels kijken me aan met zo'n gezicht van "zij heeft ook weer wat hoor...". "Nou good luck" mompelt Lucinde en ze verdwijnt naar boven. Niels slentert terug naar zijn technisch lego en ik blijf alleen achter met de lappen tekst. Mijn enthousiasme kent geen grenzen. Ik kan niet wachten tot iedereen in bed ligt en Pip loom in zijn mand hangt.
Als het eindelijk stil is in huis oefen ik me ongans op de teksten. Ik zie het al helemaal voor me, moeder achter de microfoon in een studiootje en lekker met teksten in de weer. Als ik last van mijn keel krijg, zo rond 23.00 uur, bel ik mijn moeder nog even voor de uitspraak van bepaalde godsdienstige namen. Tegen 01.00 uur ken ik praktisch elk fragment uit mijn hoofd. Ik val voldaan in een diepe slaap.
De volgende dag zorg ik dat ik op tijd bij de studio in Sneek ben. Een aardige technicus, die ik bij binnenkomst al vertel hoe leuk en spannend ik het vind, brengt mij naar het aangrenzende geluiddichte studiootje, wijst me op het lessenaartje, schenkt water uit een kan in een glas en schuift de microfoon op de juiste hoogte. Hij instrueert verder, "ik zit achter het glas aan de andere kant en geef je straks een teken dat je kunt beginnen. Dan start ik de band en ga jij gewoon lezen. Na elk fragment kun je even wat drinken."
Ik lees voor volk en vaderland weg, steek tussentijds af en toe mijn duim op naar de man achter het glas. "Het ging heel goed" zegt ie na afloop als ik weer bij hem in het kantoortje zit. "Goeie articulatie, goeie uitspraak, ook in de vreemde talen, het kon nog wat langzamer, maar ik ben tevreden. Ik stuur de band op, want ik ga zelf natuurlijk niet over de stem. Volgende week krijg je de uitslag en kijken we verder" voegt ie er tenslotte aan toe". Ik groei een meter door de complimenten van Harrie de technicus.
Een kleine week later peuter ik eindelijk zenuwachtig een brief van de Blindenbibliotheek uit de bus.
Ik kan niet wachten tot ik binnen ben en scheur de envelop op de oprit al open. "Ik ben benieuwd wanneer ik kan beginnen" denk ik nog....."
Dan lees ik "We moeten u helaas teleurstellen. Het 'kraakje' in uw stem heeft hierbij de doorslag gegeven".
"Kraakt mijn stem??!" roep ik vervolgens nijdig onderaan de vide.
"Nee, jij schreeuwt altijd!!", blèrt iemand geïrriteerd terug.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten