Ik aai over haar ronde hoofd
en voel zachte haartjes onder mijn handen
ik slik de brok weg die naar boven komt
"...dat wij hierin moesten belanden..."
ik kijk van opzij naar haar mooie hoofd
dat ondanks de kuren en de medicijnen
nog steeds van haar is in wie ik geloof
en die geen ziekte klein zal krijgen
Ik schuif een mutsje over haar hoofd
en druk met mijn vinger een kus op haar wang
en als ze dan achter de rolstoel loopt
dan voelt teer geluk sterker dan angst
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten