Mijn stroom (2016)

Zoveel nog 
om voor te gaan

zoveel deel
om van te zijn 

nergens wil ik
lijnen trekken

grenzen zijn er
niet voor mij

waar mijn stroom
haar bedding heeft

grillig, groots,
genadeloos 

komen al mijn 
lijnen samen

't is het pad
waar ik voor koos.



Annet

  

"Net als vroeger" (2016)

Heerenveen calling Arnhem.
"Ja hai met mama, willen jullie het laatste weekend van augustus vrij houden?" De hoorn aan de andere kant stoort heel even en dan hoor ik mijn dochter zeggen "James, ama is aan de telefoon". "Amaaaaa!" klinkt het op de achtergrond. In gedachten zie ik zijn koppie voor me, met die blik in de ogen die ik zo herken van haar toen ze net zo klein was als hij. Het blijft fascinerend om je kind gespiegeld te zien in je kleinkind. Soms herken ik zomaar opeens een gebaartje, een oogopslag, de stand van zijn hoofdje. Dan voelt het alsof ik hem al kende voordat ie ueberhaupt was geboren. Het vertrouwde in hem en aan hem ontroert me, telkens weer.
"Wanneer is dat dan mama, en wat gaan we doen?" Sanne heeft blijkbaar James de telefoon ontfutseld en toont zich nieuwsgierig naar mijn plan. 
"Het leek me gezellig om weer eens met z'n allen een lang weekend weg te gaan, dus ik heb een 8-persoonshuisje gehuurd op De Huttenheugte" antwoord ik enthousiast. En Oma Mieke gaat ook mee!" 
Even is het stil, dan begint Sanne te praten. "Oh mama, dat vind ik leuk, net als vroeger! Jaaa, ik weet het nog mama, toen Niels en ik klein waren en papa er nog bij was dat we daar vaak heen gingen, en toen ben ik nog eens uitgegleden in het het tropisch zwembad en jij las ons elke avond voor uit Pinkeltje. Ik kan het me nog goed herinneren. En oma Mieke ging toen ook wel mee en 's avonds deden jullie de open haard aan en dan mochten we langer opblijven en dan deden we een spelletje met z'n allen." Terwijl zij spraakwatervalt denk ik terug aan al die keren, inmiddels ruim twintig jaar geleden, dat we met een volgepakte auto en twee kleine kinderen naar De Huttenheugte trokken voor heerlijke weekendjes en midweekjes. Waar blijft de tijd, en wat is er in de tussentijd niet allemaal gebeurd. 
"Oh mama, ik heb er echt zin! Ik ga meteen vragen of Robert vrij wil nemen van zijn werk en ik maak dan wel een dag mijn lasagne specialiteit. En mama, neem jij de bolderkar mee voor James, en volgens mij hebben ze daar ook een kinderboerderij!" 
Ik word blij van haar enthousiasme. "Nu moet ik neerleggen mama, want James moet in bad." 
Even later belt mijn moeder. "Oh Annet, ik heb al even op m'n laptop gekeken, het kwam me allemaal nog bekend voor. Ik vind het zo'n leuk idee, alles komt weer boven. Ik verheug me er enorm op! Ik mag dan wel niet meer zo mobiel zijn als vroeger, ik geniet nu net zoveel als ik rustig op het terrasje zit en jullie om me heen heb". 
De Huttenheugte, the next generation. Nog drie nachtjes slapen.

Annet

Door jou (Niels 2016)

Zolang ik
je ken

verleg jij
mijn grens

want al 
wat ik was

of had 
willen zijn

is langzaam
gegroeid

naar een vorm
van geluk

die ik zonder 
jouw zijn

nooit had
gekend.



Mama

Together again (Niels 2016)

"Mama, ik ga m'n baard laten staan!".
We vieren samen vakantie in Terhorne en Niels komt terug uit het washok. 
Het is fijn om weer even met z'n tweetjes te zijn. Want ik mis hem en zijn vaste riedeltjes sinds hij het huis uit is. Zijn verhalen met de lange aanloop, zijn sport-weetjes die hij continu met me wilde delen, zijn "mama, hebben we nog wat lekkers?", en niet te vergeten zijn quasi betweterige houding richting Lucinde waarmee hij haar met grote regelmaat totaal over de rooie joeg. Dat alles, en meer, heb ik de afgelopen twee maanden gemist. 
En nu, drie weken lang, heb ik hem weer even voor mezelf. En het voelt goed. Het geeft me rust dat ie even weer onder mijn vleugels kruipt, dat ik me gedurende drie weken niet meer dagelijks hoef af te vragen of ie misschien in zeven sloten tegelijk loopt en of de begeleiding wel zal signaleren als het niet goed met hem gaat. Al die muizenissen hebben zich de afgelopen tijd in m'n hoofd genesteld, en maalden daar, en maalden.
En nu opeens, hier aan de rand van het Sneekermeer, is die vermoeiende gedachtencarrousel in mijn hoofd tot stilstand gekomen, en kan ik eindelijk de wind weer horen, de golven die op het talud slaan, de koeien in de verte.
Ik merk aan hem dat ook hij zich moeiteloos en met zichtbaar plezier aanpast aan het oude patroon. 
Terwijl het koffiezetapparaatje in de caravan pruttelt en het bed weer is omgebouwd tot tafel zie ik hem buiten keurig zijn handdoek over het wasrekje hangen met het washandje netjes ernaast. Zo is Niels, alles op orde, geen chaos, geen bende. 
Hij neemt alle tijd om zijn toilettas weer in het kastje in de voortent te zetten en komt dan glunderend de caravan in waar ik zijn brood aan het smeren ben. 
"Mama, vind je het goed? Maarten en Stefan hebben ook een baard en snor. Ik denk dat het bij mij best wel zal staan en ik zie er dan ook wat ouder uit, want dat wil ik graag. En mama, ...... dan krijg ik ook nog eens eerder verkering!" voegt hij er met een 'big smile' aan toe en laat zijn rechterhand triomfantelijk over de zachte zwarte haartjes onderaan zijn kin glijden.
Terwijl hij me met z'n liefste gezicht aankijkt zie ik in een flits opeens de man voor me die hij wil zijn. 
"Ja hoor Niels, ik vind het een goed plan!"

Annet  

Herboren (2016)

Ik heb 
de stilte
weer gevoeld

en tintels
dauw
geproefd

ik trad
weer binnen
in mezelf

en zag 
hoe alles
is bedoeld.



Annet

Later (2016)

Wat bedoel 
ik toch 
met 'later'

waarom 
spreek ik
steeds van 'als'

'k wil geen
voorwaarden
meer stellen

ik wil niet
wachten
op een kans

ik wil vandaag 
de streep 
gaan trekken

tussen nu
en al dat 'later'

ik ben klaar
met dat 
gewacht

het is tijd
om nu te starten.



Annet

"Fijn dat je er bent!" (mam 2016)

"Ik sta bij de poort, haal je me op?"
Haar stem verraadt stille blijdschap, zoals alleen ouderen dat kunnen laten doorklinken in de melancholie van woorden. Ik deel haar blijdschap, ben blij met haar en voor haar. 
Want hoeveel jaren zijn we al niet in de ban van deze bijzondere plek? Dit dorp dat een niet aflatende aantrekkingskracht heeft van generatie op generatie en waar elk bezoek een thuiskomen is.
Tegenwoordig is het een unicum als mijn moeder bij ons aanwaait in Terhorne. Ze komt nl moeilijk op gang 's ochtends en haar hartfalen ondermijnt haar in alles en maakt haar onzeker en met grote regelmaat ook verdrietig. Want ze kon vroeger zoveel, en ze draaide d'r hand nergens voor om. 
Hoe anders is het nu. De tachtig jaren die ze ondertussen telt hebben hun sporen achtergelaten. Rimpels van zorgen en een gestel dat niet elke dag meer even smeuïg loopt, ze heeft het er soms moeilijk mee. "Oud worden is niet leuk Annet"; het raakt me elke keer weer als ze dat zegt. 
Maar vandaag is anders, want voor vandaag heeft ze zich helemaal opgeladen, is ze vroeg naar bed gegaan en al bijtijds opgestaan om alles uit de dag te halen. Een dagje Terhorne om de accu weer op te laden en aan terug te denken als ze weer alleen op haar balkonnetje in Groningen zit met het sleepje ganzen voor de deur in het plantsoentje en de buurman die zijn hand opsteekt.   
Ik pak mijn vouwfietsje en spring op de pedalen. Ik vind het fijn dat ze er is.
Op de parkeerplaats zie ik haar rode autootje vanuit de verte al staan. Als ik aan kom fietsen stapt ze net uit. Het gaat moeilijk, maar ze houdt zich vast aan het portier en duwt zichzelf met veel inspanning omhoog. Weer denk ik "ik ben blij dat ze er is". 
Ze draagt een lichte broek, sportieve instappertjes en ik zie een randje van een dikke elastieken kous. Om haar schouders hangt losjes een pastelgroen windjack en een witte tas bungelt langs haar heup.
Het is alsof ze nooit is weggeweest.
"Hai mam, fijn dat je er bent!" en ik geef haar een kus. 


Annet