"Wat is je haar al mooi gegroeid!"
Job legt zijn hand op haar hoofd en kijkt in haar glunderende bruine ogen. "Je ziet er goed uit!".
Het is 18 juni 2015, twee dagen na haar sensationele Meet & Greet met One Direction in Denemarken. De adrenaline van de ontmoeting is nog lang niet uitgewerkt, het stuiteren gaat door, maar tegelijkertijd maken we ons op voor de eerste belangrijke check-up na drie maanden.
We zijn gespannen en nog moe van de acht uur durende taxirit van Denemarken terug naar Heerenveen. De nacht was lang en rusteloos. Hoe ver weg lijken nu die drie onbezorgde dagen.
Als we voor de MRI scan wat aan de vroege kant blijken te zijn, zegt Lucinde, "mama, zullen we even bij Job gaan kijken?"
Job, de goedlachse buddy van de afdeling Radiotherapie die aan haar werd gekoppeld toen in december vorig jaar na de chemo tot onze grote teleurstelling nog 14 bestralingen nodig bleken te zijn om de tumoren verder aan te pakken. Wekenlang reden we op en neer naar Groningen en was ze kind aan huis in de hermetisch afgesloten catacomben van het UMCG waar Job haar steevast opwachtte met een opbeurend praatje, een grapje en een vriendelijk woord.
Als ze een slechte dag had zat ze als een zielig vogeltje stilletjes in de kleedkamer. Dan nam hij zwijgend haar kleding aan en begeleidde haar in haar eigen tempo naar de bestralingskamer. De ene keer liep ze zelf, de andere keer ondersteunde hij haar. Als het beter met haar ging vroeg hij naar One Direction en probeerde een glimlach op haar bleke gezicht te toveren.
Eenmaal in de bestralingskamer schoof hij haar dan zorgvuldig binnen de vastgestelde lijnen op de gladde plaat, legde haar pruik in een van de open kastjes en vleide tenslotte een warme deken over haar half ontklede lichaam zodat ze het tijdens de bestraling niet koud zou krijgen. Voordat we de steriele ruimte verlieten raakte hij dan altijd nog even zachtjes haar been aan en zei "als er wat is, hoef je alleen je hand op te steken, ik ben vlakbij".
Het doet ons allebei wat als hij ruim 4 maanden na ons laatste bezoek op de afdeling Radiotherapie weer op ons af komt lopen. In zijn ogen zie ik dat ook hij in een split second de film van toen terugdraait en het bleke zwakke meisje met de bruine pukkeltjes en het kale ronde bolletje weer op zijn netvlies heeft.
Hij staat voor aandacht en zorgzaamheid in een periode die we nog druk bezig zijn te verwerken.
Als hij ons even later vergezelt naar de MRI afspraak vertelt Lucinde honderduit over haar ontmoeting met Harry. Ze lacht, ze straalt, ze schatert.
Bij het afscheid kijkt ie nog even naar haar korte koppie.
"Je kunt altijd langskomen als je hier bent. Enne, die pruik heb je niet meer nodig!"
Annet
Toen hij
je zag staan
en zijn armen
ontsloot
en jij
vol met
tranen
het momentum
genoot
was daar
geen beroemdheid
geen ster
en geen faam
maar een jongen
van twintig
met mijn dochter
begaan.
Annet
We hebben
gebekvecht
gestreden
gemord
gelachen
gegierd
en oneindig gebruld
de saamhorige jaren
waren
te kort
die leegte in mij
wordt met weemoed
gevuld.
Annet
Puber van zestien
hipt rond in het nest
wil vliegen
wil zweven
en dan mee met de rest
puber van zestien
nog zacht van het dons
ik heb je gevoed
met mijn vleugels behoed
je was veilig bij ons
puber van zestien
kijkt over de rand
nog eventjes wiegen
dan laat ik je vliegen
tot je fladdert en landt.
Mama
"Een beetje rust zou je geen kwaad doen, er is wel erg veel gebeurd hè, het afgelopen jaar".
De huisarts zit tegenover me. Het is dezelfde huisarts met wie mijn zusje en ik de laatste uren van mijn vader's leven hebben horen wegtikken. En dat schept een band. Elke keer als ik hem zie komen die intense momenten terug. We lezen ze in elkaars ogen, we voelen ze in de warme handdruk. Er gaat geen bezoek voorbij of hij haalt een van mijn vaders gevleugelde uitspraken aan, altijd gevolgd door "het was een bijzondere man". Zo ook dit keer.
Nadat ik met een receptje bij de apotheek wat tabletjes heb gehaald kruip ik meteen thuis enthousiast achter de computer en reserveer een sta-plaats voor de hele maand juni op mijn vertrouwde Strandcamping in Terhorne. Ja, ik heb er echt zin in.
"Graag mijn vaste plekje aan het water, dan kan ik komen en gaan wanneer ik wil, want ik moet er even uit van de dokter" meld ik in mijn boekings mailtje.
Ik haal een hele bult ultra dikke tentrubbers en houten haringen bij de kampeerzaak verderop in de straat, schaf voor de meuk een oh zo handige schuurtent aan en zet samen met lief op de camping de hele handel, naar ons idee, orkaanvast, zodat ik vanaf dat moment elke mooie dag van de week een paar uurtjes de voorgeschreven rust kan omarmen aan de rand van het Sneekermeer.
Ik zie het in gedachten al helemaal voor me, boekje mee, muziekje, telefoon uit, kopje koffie, wie doet me wat. Na een paar uurtjes rij ik gewoon weer naar huis. Dat was tenminste het plan....
Echter, na het auto akkefietje in Groningen, met James, ging ik de week erna naar een plaatselijke garage, met de mededeling "dat mannetje van de Wegenwacht zei dat u even moest kijken naar de ventilator, want die hapert." Inmiddels zijn we ruim twee week verder en nog steeds heb ik mijn auto niet terug.
Rustmomenten heb ik nog niet veel gehad. Door de storm van vorige week is mijn spiksplinternieuwe schuurtent de eerste de beste dag al ingewaaid en ligt ie bij het naaiatelier van de kampeerzaak. Verder ben ik mijn caravan noodgedwongen maar als schuur gaan gebruiken, want waar moet ik anders met alle spullen uit de ingewaaide schuurtent heen? De open luifel is geen optie.
Het hele rustgebeuren schiet totaal zijn doel voorbij. Als ik in Terhorne dezer dagen aankom met de leenauto, die ik de tweede week godzijdank mee kreeg, moet ik eerst polstokhoogspringen over de meuk in de caravan en alvorens ik ueberhaupt met een boekje zit ben ik dik een uur verder, gehavend aan benen en armen door het gewurm tussen de hoog opgestapelde, veelal scherpe spullen door. Het koffiezet apparaat is onbereikbaar geworden en het matras van de ligstoel is onvindbaar. Nee, rust is anders.
De motor van mijn eigen auto is ondertussen, vergezeld van de verbale binnenkomer van de garagehouder "ik heb een beroerd bericht voor u" helemaal uitelkaar gehaald, en na reparatie van het een en ander weer inelkaar gezet om vervolgens vandaag wederom op de slachtbank te worden gelegd want, "het is nog steeds niet goed, ik haal hem er weer uit, want u moet wel veilig op vakantie...".
"Gelukkig heb ik uw leenautootje nog" bracht ik gistermiddag na deze nieuwe onheilstijding met moeite uit. "Oh ja, dat is ook nog even een dingetje mevrouw, die moeten we morgenochtend om 08.30 uur trouwens weer terughebben.........".
Hoezo, rust....... schiet mij maar lek!
Annet
Ouder en kind
puur en volkomen
emotie verbindt
uitkomen van dromen
ouder en kind
maakt levenslang kwetsbaar
van zorgzaamheid blind
om het grote gevaar
ouder en kind
laat lachen en huilen
laat dansen en schuilen
vanaf het begin.
Annet
In je ogen
zie ik de zon
horizon
pak me zon
maak me
wakker zon
warm me
en omarm me
zon
verbaas me en
verwonder zon
die me raakt
waar niemand
komen kon.
Oma
