Wat bedoel
ik toch
met 'later'
waarom
spreek ik
steeds van 'als'
'k wil geen
voorwaarden
meer stellen
ik wil niet
wachten
op een kans
ik wil vandaag
de streep
gaan trekken
tussen nu
en al dat 'later'
ik ben klaar
met dat
gewacht
het is tijd
om nu te starten.
Annet
"Ik sta bij de poort, haal je me op?"
Haar stem verraadt stille blijdschap, zoals alleen ouderen dat kunnen laten doorklinken in de melancholie van woorden. Ik deel haar blijdschap, ben blij met haar en voor haar.
Want hoeveel jaren zijn we al niet in de ban van deze bijzondere plek? Dit dorp dat een niet aflatende aantrekkingskracht heeft van generatie op generatie en waar elk bezoek een thuiskomen is.
Tegenwoordig is het een unicum als mijn moeder bij ons aanwaait in Terhorne. Ze komt nl moeilijk op gang 's ochtends en haar hartfalen ondermijnt haar in alles en maakt haar onzeker en met grote regelmaat ook verdrietig. Want ze kon vroeger zoveel, en ze draaide d'r hand nergens voor om.
Hoe anders is het nu. De tachtig jaren die ze ondertussen telt hebben hun sporen achtergelaten. Rimpels van zorgen en een gestel dat niet elke dag meer even smeuïg loopt, ze heeft het er soms moeilijk mee. "Oud worden is niet leuk Annet"; het raakt me elke keer weer als ze dat zegt.
Maar vandaag is anders, want voor vandaag heeft ze zich helemaal opgeladen, is ze vroeg naar bed gegaan en al bijtijds opgestaan om alles uit de dag te halen. Een dagje Terhorne om de accu weer op te laden en aan terug te denken als ze weer alleen op haar balkonnetje in Groningen zit met het sleepje ganzen voor de deur in het plantsoentje en de buurman die zijn hand opsteekt.
Ik pak mijn vouwfietsje en spring op de pedalen. Ik vind het fijn dat ze er is.
Op de parkeerplaats zie ik haar rode autootje vanuit de verte al staan. Als ik aan kom fietsen stapt ze net uit. Het gaat moeilijk, maar ze houdt zich vast aan het portier en duwt zichzelf met veel inspanning omhoog. Weer denk ik "ik ben blij dat ze er is".
Ze draagt een lichte broek, sportieve instappertjes en ik zie een randje van een dikke elastieken kous. Om haar schouders hangt losjes een pastelgroen windjack en een witte tas bungelt langs haar heup.
Het is alsof ze nooit is weggeweest.
"Hai mam, fijn dat je er bent!" en ik geef haar een kus.
Annet
Maandagavond 11 juli 2016.
"Ik ga even naar Terhorne. De wind wakkert aan. Ik wil kijken hoe de tent erbij staat".
Op zulke dagen, als de wind onvoorspelbaar is word ik onrustig. Dan wil ik mijn materiaal checken, net als vroeger. Waren het in mijn jeugdjaren de stagen van mijn schakel die bij harde wind onheilspellend klapperden tegen de aluminium mast, het dekkleed dat aan de zijkanten los woei, of tijdens zeilevenementen m'n trailer die dreigde door de wind aan de rol te gaan, tegenwoordig zijn het de scheerlijnen en het tentdoek van mijn voortent die ik wil controleren. "Zorg goed voor je materiaal" ik hoor het m'n vader nog zeggen. Ik heb nooit anders gedaan.
In gedachten ga terug naar de ontelbare keren dat ik in de stromende regen m'n zeilboot aftuigde, de zeilen te drogen hing in de voortent van mijn ouders en vervolgens zonder een droge draad aan mijn lijf het zware van regen doordrenkte dekkleed over het dek van mijn boot drapeerde en met ijskoude vingers het touwwerk vastreeg.
Pas als m'n boot onder dek was en de zeilen verzorgd waren stroopte ik in de voortent van mijn ouders mijn natte kleding af en trok bibberend en met stijve verkleumde vingers droog goed aan. Ik wist niet beter. Dat is hoe ik ben grootgebracht, met zorg voor mijn materiaal, zoals mijn vader het me heeft ingeprent.
Nu mijn schakel verleden tijd is en ik sinds kort weer een voortent heb slaat de 'materiaal zorg' in alle hevigheid toe. Staande pal aan het talud van het Sneekermeer, bij harde westenwind vol in de vuurlinie, kunnen mijn caravan en voortent het zwaar te verduren krijgen. Dan is er voor mij geen houwen meer aan, dan moet ik er naartoe, zoals nu. Gelukkig woon ik maar krap een half uurtje rijden van Terhorne.
Terwijl ik haastig mijn autosleutels pak schiet Lucinde haar jas aan. "Mama, ik ga mee, Pokemon vangen onderweg".
Vijf minuten later rijden we de oprit af, elk van ons in haar eigen gedachten verzonken.
In Terhorne zien we, als we de camping oprijden, de schuimkoppen op het meer staan. Eenmaal bij onze plek aangekomen slaan de golven over het talud en jagen grote schuimvlokken elkaar op.
Ik hoor gierende stagen en zie in de verte ter hoogte van het Prinses Margrietkanaal een motorboot heen en weer dansen. De lichtjes op het Starteiland roepen herinneringen op aan vervlogen tijden. Ook daar aan de steigers zullen de boten flink tekeer gaan, schiet door mijn hoofd.
Terwijl Lucinde met haar telefoon op Pokemonjacht is, check ik met opbollend windjack scheerlijnen, haringen en rubbers. Ik wurm me tussen de rits door de tent in en controleer de stangen en het doek. In de caravan voel ik of het dakraampje goed sluit en of alle andere ramen dicht zijn.
Na een laatste rondje om caravan en voortent zoek ik Lucinde op en laat nog 1 keer de vertrouwde geluiden van wind en water tot me doordringen.
Verleden en heden omarmen elkaar deze avond.
Annet
En als ik me
dan afvraag
wat was
de grootste les
voor mij
waarvan
leerde ik
het meest
dan was dat
toch
dat ik
bij alles
wat ik deed
of zei
steeds
kwetsbaar
ben geweest.
Annet
Ik wil je
nog zo graag
benoemen
de klank
van "papa"
in m'n hoofd
dat woord
dat zo vaak
rond blijft zoemen
dat niemand
ooit nog
van me hoort
soms zeg ik het
als ik
alleen ben
en niemand
om me lachen
kan
dan spreek
ik het uit
met heldere stem
en verbeeld me
je aanwezigheid
dan.
Annet
'k Heb de wind
weer in de zeilen
en de billen
op de rand
elke boei
is te bezeilen
elke koers
weer in de hand.
Annet
Ik leg ze neer
en spreid ze uit
ik fluister
als een kind
ik lepel klanken
uit mijn geest
tot ik de
rijmlijn vind
pas als de nacht
de ochtend kust
en slapen
niet meer gaat
dan is mijn beker
weer gevuld
en hebben woorden
een gedicht gemaakt.
Annet
