Hervinden (2015)

Ik heb zo ver 
gekropen

het doel
is nu bereikt

mijn bladeren
gaan weer open

maar 'k ben
de weg nog kwijt. 




Annet

Licht en schaduw (mijn lief 2015)

Je vangt me
als ik tuimel

verwarmt me
als ik huiver

je tempert 
en je sust me

je remt me
en je kust me

en ook al 
sta ik in de zon

jouw schaduw 
voedt mijn bron.



Annet

Zonnestraal (James 2015)

Jij kwam 
tijdens donkere
dagen

toen wij nog
geen uitweg
zagen

maar nu jij
er bent

en haar 
ziekte geremd 

schijnt de zon
tot in lengte 
van dagen. 



Oma

Moederschap (2015)

"Mama, kun je mij straks naar acupunctuur brengen?' 
Lucinde staat voor me met haar pruik in haar ene hand en een borstel in haar andere hand. Als ze de blonde 'muts' op haar hoofd heeft, trekt ze een moeilijk gezicht, plukt er nog wat aan, en maakt een snelle beweging met de borstel erdoorheen. Haar eigen nieuwe haar drukt de pruik namelijk al wat omhoog en dat zorgt ervoor dat ie wat minder goed aansluit. Dan maakt ze aanstalten om naar school te gaan. Haar cowboy bag is gepakt en haar medicijnen zijn ingenomen. 
Drie uurtjes gaat ze nu al heen, elke dag. Ze maakt haar huiswerk, doet haar toetsen, en draait mee met werkstukken. 
Soms moet ik mezelf knijpen om het echt te beseffen. Wie had dat een half jaar geleden durven denken. Denken eraan deed ik toen niet, simpelweg omdat het pijn deed en ik mezelf niet voor de gek wilde houden. Maar hopen deed ik wel, heel stilletjes.  
Als ze haar legergroene jas aantrekt valt mijn oog op de bruine bestralingsplekken in haar hals. Wat trekken ze al mooi weg, en wat wordt haar gezicht alweer mooi egaal van kleur denk ik. "Mama, please, wil je me straks brengen, met deze wind doen m'n benen zo pijn op de fiets?" "Jaja, is goed" roep ik haar achterna en hup, weg is ze. De voordeur valt in het slot en de Senseo pruttelt mijn eerste kopje koffie.
Een uur later gaat de telefoon, Haarlem calling. "Mama, kun je weer een paar dagen op James passen? Ik heb echt giga wallen van al die gebroken nachten, ik zie er niet uit! Ik trek het echt niet meer, ik ben kapot. Mijn scriptie moet echt af nu, maar het lukt me zo niet!". Nadat 'de trein' is uitgedenderd zeg ik toe de zorg voor de kleine James weer een paar dagen op me te nemen. "Oooh mama, da's fijn, dan kan ik even doorgaan. Meteen gevolgd door "Ja, ik had al gedacht als jij nou de 2e Paasdag een brunch houdt ook voor oma en tante Wil, en voor ons dus, dan laten we James die dag bij jou, dan kan ie later in de week naar Robert zijn moeder en dan zijn we de 11e april weer in Heerenveen voor mijn traditionele verjaardagsfeest. Nee, James is daar niet bij, die slaapt dan bij de andere oma. Ennne, jullie gaan toch wel ergens anders slapen he, want de vaste logees hebben zich alweer aangemeld. Ze hebben echt weer zin om te komen met zijn allen. Neeee, ons huis in Haarlem is te klein, en ik heb even een rondje gebeld en ze vonden het toch allemaal gezellig als het weer in Heerenveen is, net als altijd. Dat vind je toch wel goed he mama? Ik laat nog wel even weten hoeveel blijven slapen, maar ga er maar vanuit dat alle bedden opgemaakt moeten worden, dat wil ik ook wel doen hoor....".  
Als ik even later met na-toetende oren lief heb gebeld om mezelf en mijn hond uit te nodigen voor een logeerpartijtje komt Niels met rode konen binnenzeilen. Hij schopt zijn werkschoenen in de gang en gooit zijn tas in de hoek."Mama, zal ik vast dozen gaan inpakken voor mijn nieuwe huis?" 
Nog een project dat aandacht verdient schiet door mijn hoofd. Dit jaar gaat hij na lange tijd op de wachtlijst gestaan te hebben de grote overstap maken naar beschermd wonen. Een eigen appartement, met zorg op maat. Weliswaar slechts 10 minuten lopen vanaf ons huis, maar een enorm grote en emotionele stap in het losmakingsproces. Ik heb er al zoveel slapeloze nachten van gehad. Zal het goed gaan, is het niet te vroeg, kan hij het aan, kan ik het aan? Ik kijk in zijn groene ogen. "Nee Niels dat hoeft nu nog niet. Pas aan het eind van het jaar kun je in je appartement. Tegen die tijd gaan we spullen inpakken en meubeltjes kopen, en het gezellig maken!". 
Als ik na het avondeten aan een nog af te ruimen tafel voor me uit zit te mijmeren kom ik tot de conclusie dat mijn leven er een is van verrassingen en veerkracht, van ups en downs, van hollen en stilstaan, in alle schakeringen, telkens weer.

Annet 

Jij (Lucinde 2015)

Je lichaam
vertrouwen

je ziekte 
loslaten

wie je was
komt niet terug

je hebt je jeugd
al verlaten

als ik zo
naar je kijk

ben ik trots
en verdrietig

en ook al vind
jij mij groot

naast jou 
ben ik nietig.




Mama

Many more hills to climb (2015)

De storm
is voorbij

we keren 
het tij

en merken 
nu pas

hoe scherp 
alles was

nu weer 
aan de slag

met de waan
van de dag.






Annet

Terhorne, James en ik (2015)

"Mama, hou je James even vast?"
Mijn bloedje, die nu mama is, buigt voorover zodat ik het kind van haar kan over nemen. Als ik het kleine mensje aanpak kijk ik in 5 maanden oude oogjes waarvan de mini wimpertjes knipperen tegen het licht. Op het moment dat ze weer open gaan, trakteert ie me op zijn mooiste lachje en begint vrolijk aan mijn trui te knabbelen. Ik ben blij dat ik me 'erop heb gekleed' en geef een zachte kus op zijn gave bolletje.
Terwijl dochterlief zich inmiddels heeft omgedraaid en verder gaat met het opvolgen van de instructies voor de professionele foto shoot peuter ik een even daarvoor uitgespuwd speentje uit mijn deco, raap hurkend met het kind op mijn knie een kleurig rammelspeelapparaatje van de grond en ruik en passant even of er moet worden verschoond. 
Als het laatste niet het geval blijkt te zijn draai ik het manneke met zijn snuitje richting het raam en begin tegen hem te praten. 
Wat zullen we nog veel gaan doen samen, in dit dorpje, dat voor een ander niet meer dan een klein stipje op de kaart is, maar dat voor mij al zovele jaren als een tweede thuis voelt. 
De vierde generatie heeft zich aangediend en is klaar voor het avontuur. 
Ik popel nu al om hem, als ie straks wat groter is, in te wijden in mijn herinneringen en mee te nemen in mijn verhalen. In gedachten zie ik me al met hem ravotten, samen vissen op de steiger met een bamboehengel, zeilen, keten, kijken bij de brug... 
Als ik hem met mijn rechter arm stevig omklem kan ik mijn linkerhand vrijmaken om hem de Heerenzijlster Brug aan te wijzen. 
Terwijl zijn lome oogjes mijn mouw volgen, en hij geen flauw idee heeft waar ie naar kijkt, maakt mijn hart een sprongetje....