Moeder zijn (2014)

Je baart 
en schenkt
het leven

Je waant
je blij
met nageslacht

maar waar
je niet
over had 
nagedacht

als dat gebeurt
en alles scheurt
en alles splijt
van binnen

dan is moeder zijn
de zwaarste taak
die je maar kunt verzinnen


Annet

Chemokuren (Lucinde 2014)

De herfst heeft me beslopen
ik word geen kleur gewaar

Het vallen van de blaren
is me geheel ontgaan

De dagen van de week
ze glijden als brij voorbij

En zelfs de warmte van de zon
heeft nu geen vat op mij

Maar als straks weer de lente komt
5 maanden na vandaag
dan zal ik zijn wie ik toen was
weer voelen en weer stralen

En alles wat verloren leek
daar gaan we winst uit halen




Mama

"Mama, het komt goed" (Lucinde 2014)

"Mama, het komt goed
kijk ik loop al in het rond
ik zat al op mijn laptop
ik word echt weer gezond

Mama, het komt goed
je mag mijn haar wel wassen
nee de wond doet echt geen pijn
en ik kan al zelf weer plassen"

Ik streel haar jonge wangen
doorgrond haar bruine ogen
laat me vangen in haar lach
en durf het te beloven
"Ja Muis, het komt goed"


Mama

De laatste loodjes (Sanne)

"Moet dat nou zo vlak voor mijn neus?" 
"Jullie zijn hier in Heerenveen hoor, en niet in Haarlem!"  
Lucinde die net door de openslaande deuren is komen binnenwaaien trekt een afkeurend gezicht, gooit haar tas op tafel, kwakt haar jas over een stoel en maakt dat ze wegkomt.  Z'n zusje heeft haar hielen nog niet gelicht of Niels stiefelt gealarmeerd door het gekrakeel de keuken in en aanschouwt het tafereel voor zich.
"Wat doen jullie nou?' 
Zwanger bloedje zit, of liever gezegd, hangt op een stoel terwijl papa in spe voor haar op zijn knieën zit te hannesen met haar zwangerschapsbroek, waarvan zij gedeelte 'onderbuik, cq kruis' niet meer in beeld heeft.  "Dat ding zit veel te strak!", moppert bloedje die amechtig onderuit hangt en een poging doet iets van haar onderstel te zien."Volgens mij heb je 'm gewoon te klein gekocht", zucht Robert die wat zit te wurmen en een naadje probeert te pakken te krijgen. "Kun je 'm niet lostrekken daaronder, dan krijg ik weer wat lucht", kreunt bloedje. "Zal ik een schaar pakken?" vraagt Niels en maakt aanstalten om naar de bestek la te lopen. "Weet je wel wat die broek heeft gekost?" pruttelt mama in spe er lustig op los. "Ja, hallo, wat wil je nou dat ik doe?  Of ik knip 'm los, of ik laat het zo." Robert neemt een diepe adem teug, staat op, laat de broek de broek, ploft op een stoel neer en werpt een lege blik in de krant. 
Zwanger bloedje trekt koket haar truitje weer over haar buik en gaat over tot de orde van de dag. "Mama, je bent wel stand-by he voor als de weeën gaan beginnen, dat je dan naar Haarlem komt en dat je erbij bent?"
"Ja natuurlijk, maar die weeën kunnen wel een hele dag duren", spreek ik bemoedigend en als ervaringsdeskundige. "Maar geef me nog wel even het adres van het ziekenhuis, dan weet ik waar ik tegen die tijd heen moet" vervolg ik . Bloedje schuift wat heen en weer op haar stoel. "Ik heb al bedacht mama, als ik nou tijdens de bevalling onaardig doe tegen Robert, wil jij hem dan opvangen..?"        

Aftermath (2014)

"Moet je hier eens kijken, ben jij dit?".
Mijn zusje en ik struinen door het huis van mijn vader. Hoe anders lijkt alles nu hij er niet meer is. Het bed in de kamer oogt akelig leeg en de grote staande klok met de bimbam tikt niet meer. De schilderijen aan de muur die ons leven lang deel uitmaakten van onze vroegste herinneringen worden stuk voor stuk eens goed bekeken alvorens we ze los halen van de spijkers en voorzichtig rechtop tegen de ingepakte dozen aanzetten. De rijen boekenplanken met de avontuurlijke reisverhalen, de vele beduimelde fotoboeken, de souvenirs uit verre oorden en de ontelbare exotische schelpen. Alles krijgt voorzichtig een plek in de uitgevouwen verhuisdozen. 
Af en toe schuiven we wat dozen aan de kant en zoeken een hoekje om even te gaan zitten en een fotootje te bekijken dat uit een album is gevallen, een fletse ansichtkaart voor te lezen of een dik logboek door te bladeren. "Het is wel raar he", zeggen we al redderend tegen elkaar, "het is net of ie toekijkt nu wij hier zo bezig zijn om zijn huishouding op te ruimen. 
"Wat doen we met die bloeddrukmeter?" Wil jij dit hebben?", "Wat is dit in godsnaam?" "Wie staat op deze foto?" Zo vullen we vele uren. We houden spullen omhoog, "heb jij hier wat aan?", we lachen om gedateerde zwembroeken, we verbazen ons over jarenlang bewaarde brieven en mappen vol vergeelde krantenknipsels.
Maar het meest ontroerd raken we door kinderfoto's van onszelf op stoffige planken in verloren hoekjes.

De dag voorbij (2014)

De dag voorbij
't lichaam rust
de wereld sluimert in

Soms als de zon 
de einder kust
is dat een nieuw begin.


Annet
  

Till we meet again (pap)

Pap   

 25-04-1930  -  15-09-2014 

"Trossen los,

hijs de zeilen,

Jantje komt er aan!"