Het Schelpenpaadje (Terhorne jaren 70)

"Wie gaat er vanavond mee het schelpenpaadje rond?"
Die vraag werd in de jaren 70 onder de pubers van de Poelcamping meestal gesteld vlak voordat we aan onze verplichte afwasriedel begonnen. Het was vaste prik dat na het avondeten de vaders gingen uitbuiken, de moeders op de flutter gingen om te kijken of er ergens nog een vette roddel was of gewoon voor een praatje, en wij tieners, met afwasborstel, een grote teil en een sopje de vaat van de hele dag konden wegwerken. We ondernamen geregeld pogingen om onze snor te drukken, maar of we ons nu in caravans of tenten verstopten, naar het dorp vluchtten of onze boten optuigden en losgooiden, we werden altijd weer (meestal door de vaders) in de kraag gegrepen en teruggebracht naar de plek waar de opgestapelde en ons toe griezelende vette vaat stond te wachten. Meestal charterden we met een schalkse knipoog of een ander vleiend gebaar wel wat jongens om de droogdoek ter hand te nemen zodat we ons des te sneller uit de voeten konden maken en bij de slagboom van de camping konden verzamelen voor het fameuze 'rondje schelpenpad'. 
We liepen dan als een zooitje ongeregeld over het smalle met geplette schelpjes bedekte en op een dijk gelegen paadje dat tussen de stukken ongerept grasland doorliep en begrensd werd door slootjes. Af en toe kreeg iemand een miniem duwtje en belandde dan net niet in de sloot, wat voor de nodige lachsalvo's zorgde. Of we sprongen als de wandeling ons te lang duurde en we voor de rest van de avond alweer een nieuw plan hadden bekokstoofd halverwege over een sloot en renden dan met de stier op onze hielen en met het zweet in onze nek het weiland over wat hilarische taferelen opleverde.  
Afgelopen zomer liep ik weer over 'ons' schelpenpad. Ik zag de wind door het lange gras golven, rook de brem weer, kauwde op een spriet zuring en hoorde de schelpjes knarsen onder mijn gympies. Voor me doemde als een peloton soldaten het 'luciferbos' op, de rij rechte bomen met daarachter het Sneekermeer, de plas waarvan we in onze tijd de golven konden lezen en alle trekwalletjes op ons duimpje kenden. 
Terwijl ik mijn pad vervolg klikken de beelden van vroeger als dia's over mijn netvlies. 
Wat is dat toch met deze plek, met dit dorp en deze omgeving dat mij na zoveel jaar nog steeds als een magneet aantrekt.....?