Zuerich.
19 jaar en in den vreemde.
Het ene moment 'himmelhoch jauchzend', dan weer 'zum Tode betruebt'.
Ik bevond me in die tijd in een rollercoaster, periodes van onmetelijke heimwee, waarin ik mijn vingers blauw schreef naar het thuisfront en de twijfel me soms tot wanhoop dreef, werden afgewisseld door momenten van herpakking waarin ik me volledig stortte op mijn studie, lange bergwandelingen maakte en een inwendige strijd van jewelste voerde om in balans te komen met mijn nieuwe leven.
De ene dag ging het me beter af dan de andere, er zijn heel wat tranen geplengd dat eerste jaar, maar spijt heb ik nooit gehad.
De gedichten vloeiden in die tijd uit mijn pen, mijn bondgenoot in donkere dagen.
Zo ook dit gedicht, opgedragen aan 'mijn houvast' uit die jaren.
Mijn houvast
Ik zie jou
in tijden
van heimelijk
lijden
als bron
van mijn kracht en
die steeds
naar me lacht
me opheft
uit dagen
van niet meer te dragen
heimwee
Annet (1978)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten