Op weg (2016)

Ik zal me steeds
blijven verbazen

en uitkijken
naar nieuwe paden

spreken als een
ander zwijgt

schrijven
over wat me drijft

pas als ik 
alle paden ken

weet ik de weg
naar wie ik ben.


Annet

Eindelijk (2016)

Nu alles
op zijn plaats 
valt

en wolken
wijken of
over drijven

nu de stress 
geleidelijk afkalft

kan ik me eindelijk
uit de houdgreep
bevrijden.



Annet

Al Capone exit (2016)

"We gaan een andere auto kopen jongens. Een waar ik me prettiger mee voel met de caravan."   
De kogel is door de kerk. Het moet er dan toch maar van komen. 
Als ik samen met mijn bloedjes die avond de weekboodschappen ga doen, voor deze keer even in mijn moeders rode autootje die toevallig vooraan op de oprit staat, achter de caravan en Al Capone, wurmt Lucinde zich tussen de naar voren geklapte stoel richting de achterbank en neemt Niels op de bijrijdersstoel plaats met de boodschappentassen en het opgevouwen krat op schoot. 
Dan zal de chauffeur ook even gaan zitten. Echter, ik krijg met geen mogelijkheid de autostoel weer naar voren geschoven in de rijpositie. "Mammma, je bent ook zooooo onhandig! Aan de kant! Ik kom er weer uit!" en Lucinde vouwt zich, met een gezicht als een oorwurm, weer uit het autootje. Ik doe snokkelig een stap opzij en laat haar hannesen met de stoel. "Ik denk dat oma er geen olie in heeft gedaan, in de rails", zegt Niels met de tassen en het opgevouwen krat tussen zijn gezicht en de voorruit. 
In huis staat Pip inmiddels luid blaffend op een van de leren stoelen voor het raam. Hij vraagt zich waarschijnlijk ook af waarom we nog steeds op de oprit staan. Niels, die geïrriteerd raakt door enerzijds het geblaf van de hond en anderzijds zijn eigen beknelde positie, gebaart druk naar het beest dat ie van de stoel af moet. 
Ondertussen is de chauffeursstoel gaan schuiven op de rails, en kunnen we vertrekken. Lucinde heeft zich weer een weg gevochten naar de achterbank en de hond in huis houdt het blaffen voor gezien.
Na een uur met de scan boodschappen te hebben gedaan, want "mama dat moet je ook leren.." staan we met de volgeladen kar weer voor het autootje. "Hoe krijgen we dat er nu allemaal in?" zucht Niels, "er is niet genoeg ruimte voor de tassen en ons. 
We halen de hoedenplank los, drukken en duwen een tas en een krat in het kofferbakje en proppen de andere tas op de bijrijdersstoel, in de gordel. Broer en zus hijsen zich tussen de naar voren geklapte stoelen door naar de achterbank en ik zit vorstelijk voorin. 
"Mama, even 1 ding" begint Niels, als we eenmaal rijden. "Ik wil wel een normale auto, met ook deuren achter, want dit is niks!" Zijn zus zie ik in de achteruitkijkspiegel instemmend knikken.
Vanaf dat moment gaat het alleen nog maar over auto's. We zitten resp. met laptop, vaste computer en mobiele telefoon de hele automarkt op internet af te strunen. 
Als we Niels maandagavond bij zijn voetbaltraining hebben afgezet, rijden Lucinde en ik zelfs stapvoets en spiedend door straten met geparkeerde auto's. "Mama, ze konden wel denken dat we auto's willen stelen". En terwijl ik op de achterliggers let, maakt Lucinde foto's van stilstaande auto's en onthoudt merken en types. "Mama, nog even terug, deze vind ik wel mooi, we hebben natuurlijk wel ruimte nodig, en niet van die klapstoelen, en we moeten de caravan ook kunnen trekken!"  Eenmaal thuis worden de ingeprente merken ingetikt en vergeleken. 
"Mama, doen andere mensen dat ook, als ze een auto willen kopen, gewoon door straten rijden en geparkeerde auto's bekijken?" wil Niels weten als ie naar bed gaat.
"Nou, ik denk het NIET Niels" antwoordt zijn zusje voor haar beurt. "Dat doet alleen mama....!"


Annet