"Mijlpalen zijn er om bij stil te staan en gevierd te worden."
Deze stelling maakte onderdeel uit van mijn eigen opvoeding en ik heb op mijn beurt getracht mijn kinderen ermee groot te brengen.
Sommige mijlpalen staan voor afsluitmomenten, weer anderen luiden een nieuw begin in. Maar wat ze altijd met elkaar gemeen hebben is dat ze steevast gepaard gaan met emoties, en gevoelens van trots en overpeinzing. Vele mijlpalen passeerden inmiddels de revue, eerst in mijn eigen leven, en later in het leven van en met mijn kinderen.
Zo haalde Sanne zonder doublures haar VWO diploma en vatte ze het plan op om het ouderlijk huis in Heerenveen te verlaten en in Amsterdam te gaan studeren. Deze mijlpaal vierden we op haar verzoek met zijn tweetjes in Londen. Het waren mooie en memorabele dagen waarin ik symbolisch afscheid nam van het kind dat ik had grootgebracht en mijn hart opende voor de jong volwassene in wie ik alle vertrouwen had dat ze sterk genoeg zou zijn om haar eigen koers uit te zetten.
In maart 2015 kregen we in het UMCG te horen dat Lucinde na een loodzware strijd van ruim een half jaar een grote voorsprong had opgebouwd ten opzichte van de lymfklierkanker die haar te grazen had willen nemen. Wat waren we gelukkig en wat was het een mijlpaal. Toen ik haar vorig jaar vroeg hoe ze dit 'moment der momenten' wilde vieren, wist ik het antwoord eigenlijk al.
Immers, toen de 'nachtmerrie-diagnose' ons in september 2014 had murw gebeukt en wij na uitleg van het hele behandelplan woordeloos en verdwaasd in de leegte van elkaars ogen keken, kon ik alleen maar uitbrengen : "als alles achter de rug is, en je bent weer beter, wat zou je dan willen?" En toen antwoordde ze, met een blik waarin alles omsloten lag wat een moederhart doet bloeden : "mama, als ik beter word, wil ik heel graag met jou naar Londen". En ze werd beter en we gingen naar Londen en we vierden het leven.
En nu bereikt Niels een mijlpaal. Na jaren in vertwijfeling geleefd te hebben over hoe ik hem met zijn verstandelijke beperking een volwaardig leven kon laten leiden en tegelijkertijd een vangnet kon bieden dat hem zou beschermen en waarbinnen hij zou kunnen gedijen en groeien heb ik de juiste organisatie weten te vinden. Het voelde als thuiskomen. Het was weliswaar een lange, moeizame zoektocht, maar per slot van rekening gaat het om het resultaat. Met ingang van 17 mei a.s. verlaat ook Niels officieel het ouderlijk huis en gaat begeleid wonen op nog geen 15 minuten loopafstand.
Nadat ik hem eerst had uitgelegd wat een 'mijlpaal' is, hoefde hij voor deze ene keer niet eens lang na te denken toen ik hem vroeg hoe hij deze wilde vieren."Mama, ik wil al zo lang een Harry Potter reis maken. Mama, mag het? Ga je mee?"
Aldus gaat geschieden. Tussen alle verhuisperikelen door reizen Niels en ik a.s. donderdag 5 mei naar Londen voor een 'Magical Harry Potter Tour' en een paar dagen quality time samen.
Mijlpalen moet je vieren!
Annet
