Het is kwart over 7 donderdagochtend.
Ik sta op het punt naar mijn werk te gaan, maar scheur gauw nog even een velletje van het kladblok, dat altijd paraat ligt op de keukentafel, en schrijf in de voor mij zo kenmerkende, praktisch door niemand te lezen hiërogliefen : "Lucinde en Sanne houden jullie de deurbel in de gaten? De ballentent wordt vandaag bezorgd!"
Met de autosleutels in mijn mond, mijn telefoon in de hand en mijn lange schoudertas onhandig bungelend op mijn heup ga ik halsoverkop de deur uit. Als ik flink gas geef kan ik over 10 minuten achter mijn bureau zitten. Terwijl ik in gedachten James voor me zie, die straks, op de oude kamer van Lucinde met zijn slaperige koppie over de rand van zijn bedje soezelt, Sanne die aan de keukentafel lodderig en met opengeklapte laptop aan het werk gaat en mijn twee andere bloedjes die op de automatische piloot met hun ochtendriedeltje beginnen, vind ik het jammer dat ik naar kantoor moet. Aan het eind van de ochtend vertrekken mijn twee logees weer naar Arnhem. Missen ze hoogstwaarschijnlijk net de ballentent die ik online voor 't mannetje heb besteld. Ik had me er al zo op verheugd om hem erin te zien spelen.
Als ik achteruit de oprit afrijd en de nog verlaten weg opdraai verbeeld ik me dat het wel erg moeilijk gaat. Alsof er een olifant aan het chassis hangt. Ik trek met al mijn kracht aan het stuur en krijg met moeite de neus van de auto de goede kant op. "Wat is er nou weer aan de hand?" mopper ik in mezelf. Hangend en wurgend manoeuvreer ik de auto rakelings langs bomen en stoepranden. En uiteindelijk, met het zweet in mijn nek en pijnscheuten in mijn al maanden zeurende elleboog, arriveer ik op mijn vaste parkeerplaats, achter het huis van lief. In mijn hoofd doemen alweer schrikbeelden van autoreparaties op....en de stem van mijn moeder "verkoop dat rotding nou eens!"
"Ja, dat is duidelijk een tenniselleboog" krijg ik die middag van de fysio te horen. "Je hebt de brace al die tijd op de verkeerde plek aangespannen, dat was niet zo handig..."
Na de behandeling besluit ik naar huis te lopen. M'n auto kan de pot op. Ik heb geen zin om weer als een idioot aan het stuur te moeten hijsen om trottoirbanden en fietsers te ontwijken.
Eenmaal thuis blijkt de ballentent te zijn bezorgd. Ik vind het jammer dat James nu net weg is, maar de wetenschap dat ie zaterdag weer even komt maakt me blij. Ik ben in 1 klap de auto ellende vergeten en rits nieuwsgierig het platte pakje open, waarna zich als een duveltje uit een doosje een huisje ontvouwt. "Wat een boffie, ik hoef niks in elkaar te puzzelen!" zeg ik enthousiast tegen Lucinde die aan de keukentafel zit en als antwoord kreunt "je gaat er straks zeker ook nog zelf inzitten!". Ik laat me niet uit het veld slaan en kiep nog even 200 kleurige ballen erin, zet het dakje erop, en klaar! Mijn dag kan niet meer stuk. Als ik het huisje van een afstandje bekijk komt lief naar me toe.
"Volgens mij is het oliereservoir van de stuurbekrachtiging leeg" zegt ie met het onderhoudsboekje van mijn auto in 'z'n handen. "We vullen gewoon even wat olie bij, dan kun jij morgen weer met de auto".
Zo gezegd zo gedaan. Olie gekocht, terug naar de auto. Dan belt Niels in paniek op. "Mama, Lucinde heeft een pijnaanval, jullie moeten NU komen!" Met twee auto's racen we in no time naar huis en staan Lucinde ruim een uur bij met natte handdoeken en ademinstructies.
Als eindelijk de rust is weergekeerd en ik amechtig onderuit hang doet lief een verontrustende ontdekking. "Alle nieuwe olie ligt onder je auto, ik denk een slangetje los, ga ik morgen wel even achteraan.....".
Ja hoor, bingo, de volgende dag, nadat ik weer met opperste inspanning mijn auto door het dorp heb geloodst, krijg ik om 20.20 uur een mailtje van 't autobedrijf : "slang moet in USA worden besteld, kosten all in EURO 389,70."
Wat een ballentent!!
Annet
