Al grasduinend in de tas met foto's die mijn moeder mij net heeft gegeven, en waarvoor ze haar hele berging op de kop heeft gezet, valt deze foto opeens uit mijn handen en dwarrelt in slow motion naar de grond. Als ik hem oppak staat de tijd even stil.
Ik weet nog goed dat deze foto jaren in een wit lijstje op het nachtkastje van mijn moeder in het huis aan de Berkenlaan prijkte. Het gekke is dat ik hem sinds jaar en dag op mijn netvlies heb, de plek waar ie stond kan uittekenen, maar hem eigenlijk nooit echt goed heb bekeken.
Terwijl ik de vergeelde foto zo in mijn handen heb, de vouwtjes aanraak en in gedachten verzonken met mijn vingertoppen over de beschadigingen wrijf, is ie me nu vele malen dierbaarder dan toen hij op dat nachtkastje stond in mijn ouderlijk huis in Haren en ik er dag in dag uit langs liep.
Nu de tijd inmiddels vat op ons beiden heeft gekregen, de levensatlas zich gaat aftekenen in ons gelaat wordt deze foto tot een monument waarvan de herinneringswaarde me anno 2014 ontroert en me angstig bewust maakt van onze sterfelijkheid.
Twee paar sprankelende bruine ogen hadden toen nog geen weet van verdriet, twee monden waren gemaakt om te lachen, twee harten bedoeld om onvoorwaardelijk mee lief te hebben.
Vandaag, 54 jaar later, dezelfde moeder, hetzelfde kind, met allebei een leven achter zich dat onverbiddelijke sporen heeft getrokken, we weten nu beiden dat een hart kan breken, maar ook dat je op eigen kracht kunt overleven.
Ik leg de tas met foto's weg en mijn blik dwaalt naar mijn moeder van 78 die in haar vertrouwde stoel in haar vaste hoekje zit en ik zoek in haar bruine ogen die sprankel van toen, die lach die ik 's ochtends als eerste zag als ik wakker werd, de hand waaraan ik leerde lopen, de stem die me troostte als ik ziek was.
Ik kijk haar aan, en ik voel een brok, want het is er nog allemaal, en ik kan het nog niet missen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten