dinsdag 18 februari 2014

De nieuwe generatie (Terhorne 2002)



Terhorne 2002.
"Mogen we met zijn allen pannenkoeken eten onder de partytent van Marjan en Hans?" 
Sanne rent de caravan in, wacht mijn antwoord niet af, maar trekt een kastje open voor wat glaswerk en verdwijnt weer met volle handen terwijl de kattenstaarten die voor de ingang hangen achter haar aan dansen. Net als ik weer een blik wil werpen in mijn puzzelboekje, denderen Lucinde en Megan naar binnen die meteen een duik nemen in het lage kastje met de pakken drinken en, voordat ik ook maar iets kan zeggen, hebben de twee dreumesen samen een pak Taksi vast waarmee ze klem komen te zitten in de deuropening. "Jongens doe nou even rustig", zeg ik nog, maar ze gunnen me geen blik waardig, wurmen zich een weg naar buiten en rennen naar de buren waar ze het zware pak triomfantelijk op de tafel zetten.
Ik leg mijn puzzelboekje weg, loop naar het zijraam en schuif de vitrage iets aan de kant. Het tafereel dat ik voor me zie raakt me en roept herinneringen op aan mijn eigen jeugd op deze kleine vertrouwde camping in Terhorne. Na al die jaren die wij hier als groep onze jeugd samen beleefden, samen zeilden, uitgingen, lol maakten en intens met elkaar opgroeiden, terwijl ook onze ouders een vriendenclub vormden, zitten nu de nazaten van de kinderen van toen samen pannenkoeken te eten. Zelfde plek, zelfde beleving, ruim twintig jaar later. Zoveel veranderd en toch zoveel herkenning. 
Een nieuwe generatie is opgestaan, ze hebben weliswaar minder belangstelling voor zeilen, maar brengen de dag door met insecten zoeken, fietsen, greppel springen, keten, pingpongen, oma's helpen. Ze lachen hun grapjes met elkaar, zoals wij twintig jaar daarvoor onze grapjes met elkaar deelden. Ik herken in onze kinderen de mythe van verbondenheid die wij, hun ouders, destijds ook voelden, een voor allen, allen voor een. 
Het is bijzonder om te zien hoe de geschiedenis zich herhaalt en ook wij onze kinderen op deze dierbare plek die onbevangen jeugd hebben kunnen geven die wij zelf als kostbaar kleinood tot in lengte van dagen met ons meedragen.          

Geen opmerkingen:

Een reactie posten