"Jemeg, jongens wat is er met dat stuur aan de hand"?
Twee schaapachtige gezichten kijken me in de achteruitkijkspiegel aan terwijl we naar Terhorne rijden en net bij de Heerenzijlbrug zijn. "Hoezo mama?" vraagt Lucinde neutraal terwijl ze met haar lange nagels driftig op haar telefoon tikt. "Nou ik heb het merkwaardige gevoel dat ik een bewusteloze olifant aan de kant moet duwen als ik een bocht om ga!" kreun ik, "of allevier de banden zijn lek, een van de twee" zeg ik met twee handen stijf aan het stuur. "Oh, dat vond Valerie ook al toen we naar de Toppers gingen donderdag", klinkt er enigszins geamuseerd achter mij. "Maar toen heb ik gezegd dat jij eigenlijk altijd zo aan het stuur zit te hijsen", vervolgt Lucinde grinnikend. "Wat is dat nou weer voor onzin, dit is levensgevaarlijk!" roep ik terwijl ik beestachtig stijf mijn stuur omklem en met twee handen en het zweet op mijn voorhoofd een haakse bocht neem en aan de andere kant van de weg beland waar een naderende tegenligger geschrokken lichtsignalen geeft. "Ik rij geen meter meer met dat ding, ik zet hem straks op de parkeerplaats en bel de ANWB, ik heb notabene een tennisarm en ik moet rustig aan doen!" oreer ik op halve kracht, uitgeput door het gesjor.
"Ja mevrouw ik zie het al", zegt het mannetje in het fluorescerende ANWB-hesje de volgende ochtend. "De aircopomp is stuk en de aandrijfriem die ook de stuurbekrachtiging regelt is gebroken, morgen maar naar de garage". "Ben ik blij dat ik vandaag niet meer hoef te rijden", zeg ik opgelucht voordat het mannetje wegrijdt.
Net als ik weer bij caravan aankom krijg ik een App. "Mama, ik heb de bus naar Heerenveen gemist en de volgende gaat pas over een uur, en ik moet op tijd bij Mac Donald zijn. Wil je me brengen?" In mijn hoofd licht code rood op terwijl mijn armen nog pijn doen van even daarvoor. "Sjonge jonge, ook dat nog, moet ik weer met die 'strakke Harrie' de weg op!" steun ik hardop. Er helpt geen lieve moeder aan, ik moet weer op pad. Ik trek vervolgens mijn armen andermaal lens aan het stuur, pik bloedje op bij de bushalte en rij kreunend en sjorrend naar Heerenveen.
Maandagochtend ga ik ultravroeg de deur uit om boodschappen te doen. Dan heb ik tenminste de ruimte om te manoeuvreren op de parkeerplaats, bedenk ik slimmig. Maar als ik bepakt en bezakt bij mijn auto terugkom, ben ik tot overmaat van ramp toch voor en achter klemgezet. Hoe is het mogelijk! Ruimte zat en gaan ze uitgerekend hier staan! Na twintig keer tevergeefs heen en weer te hebben gerold met een stuur waar nauwelijks zijwaartse beweging in zit, word ik gered door de bestuurder van de achterste boosdoener die opeens aan komt lopen en zijn auto wegrijdt.
Eenmaal thuis waait Valerie nietsvermoedend binnen.
"jij moet wel Tarzanspieren hebben dat jij zo makkelijk met dat stuur draait, ik zou het niet kunnen..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten