De onrust van de late jaren 70, niks willen missen, overal bij zijn. Je leefde in het oog van de storm, op het scherpst van de snede, je danste op de rand van de vulkaan.
En dan kom je halverwege de jaren 80 eindelijk in rustig vaarwater, en op momenten van mijmering die je zelf niet in de hand hebt, vraag je je opeens af "is dit alles?" Gesprekken met vrienden veranderen, krijgen meer diepgang, je komt elkaar opeens op een andere golflengte tegen, je laat eens een feestje schieten en je neemt na al die jaren van onstuimigheid weloverwogen het penseel ter hand om je toekomst in te kleuren.
Schoorvoetend denk je na over kinderen krijgen, met alle onwetendheden, twijfels en angsten die daarbij horen. Want als je heel eerlijk bent en je kijkt diep in in je hart dan voel je jezelf nog steeds een beetje kind, maar de spiegel liegt niet.
Die laat een volwassen vrouw zien, misschien zelfs wel een moeder.......
Toen Niels werd geboren op 30 juni 1989 schreef ik het gedicht 'moedergevoel' :
Moedergevoel
Geboren
verloren
aan mijn lijf
Jij lieve klein
jij blijft voor altijd mijn
Dat ik niet wist
dat dit bestond
Nu jij er bent
en mij herkent
is eindelijk mijn cirkel rond
mama
Mooi!
BeantwoordenVerwijderen