Februari 2008, Praia d' Oura, Portugal.
"Ik zie dat toch niet goed he!?" jammer ik uit.
Na een half uur als een berggeit geklommen te hebben, "ja leuk mama we maken een spannende wandeling over de rotsen naar Albufeira......", waag ik het om op een klein plateautje stil te blijven staan en me heel voorzichtig om te draaien naar mijn beide oudsten, waarvan het vrouwelijke deel mij duidelijk hoorbaar kreunend volgt. Als we met zijn drietjes schouder aan schouder wankelend op het kleine platformpje staan en puffend achterom kijken naar de steile route die we inmiddels hebben afgelegd, en vervolgens een angstige blik werpen op de klauter-ellende die zich voor ons openbaart, zie ik tot mijn stomme verbazing dat dochterlief zich voortbeweegt op ballerina's!?
"Ik heb nog zo gezegd wandelschoenen mee, jij bent echt onverbeterlijk, ik moet ook o.v.e.r.a.l op letten!", breng ik tandenknarsend uit. Sanne kijkt me enigszins schuldig aan. "Ja maar mama, dat ziet er toch niet uit, wandelschoenen, die doe ik echt niet aan hoor!" "Bovendien staat het voor geen meter bij mijn outfits", pruilt ze verder. Toch gaat ze quasi nonchalant maar even op een plat stukje rots zitten, trekt haar muiltjes uit en wrijft over, wat naar mijn idee, dat bestaat niet anders, een behoorlijk pijnlijke voet moet zijn. Wel ja, dat kan er ook nog wel bij.
De dag ervoor zijn we tegen middernacht na een hotseknotsende busreis murw aangekomen in Praia d'Oura om bij binnenkomst in het tijdelijke onderkomen te constateren dat we in een winkel zijn beland die met aanpassingen van het niveau kunst- en vliegwerk moet doorgaan voor een heus appartement. "Mamaaa, wat is dit nu weer, kijk waar ik moet slapen!?" krijg ik binnen 1 minuut naar mijn hoofd geslingerd. Niels heeft zijn tas neergezet en staat moe en beduusd voor wat ooit een etalage moet zijn geweest en waar nu in de voormalige vitrine een provisorisch bed is opgemaakt. Ik ben te lamlendig om onder deze omstandigheden met iets zinnigs te komen. "Tja Niels, ik weet even geen oplossing, kleed je maar uit en doe je ogen maar dicht, morgen zien we wel verder". Sanne die al even de badkamer heeft geïnspecteerd en haar haar heeft gekamd komt in haar favoriete pyjama de merkwaardige ruimte binnen en trekt een gezicht waar je alle kanten mee op kunt. "Nu even niet", denk ik bijna hardop. Maar het onverwachte gebeurt. "Niels niet zo miepen, het is niet mama's schuld, morgen gaan we iets leuks doen, oké?". Terwijl ik haar verbouwereerd aankijk en een vluchtige kus opvang nestelt ze zich zonder commentaar in haar bed dat zich bevindt in wat ooit een voorraadkast moet zijn geweest. Haar blonde hoofd verdwijnt in een diepe nis en al wat ik nog zie zijn haar schouders met de rood/witte 1001 dalmatiërs pyjama.
Als ik me uitkleed en hun beider gedempte snurkjes hoor vanuit respectievelijk de 'etalage' en de 'voorraadkast' , moet ik mijn handen voor mijn mond slaan om een opkomende proestbui binnen te houden.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten