En toen ging Niels lopen ......

"Als je op school iets niet snapt moet je het altijd vragen Annet". Mijn vader legt de krant waarin hij aandachtig zit te lezen weg en drukt zijn rug in de stoel. Ik voel een preek komen. "En als er een uitleg volgt die je nog steeds niet begrijpt, en je angst om uitgelachen te worden groeit van binnen, tel dan tot tien en steek toch weer je vinger op", vervolgt hij, "en neem nooit klakkeloos iets van iemand aan", voegt hij er nadrukkelijk aan toe. Ik sloeg mijn ogen neer en kon toen nog niet bevroeden dat dit een van de belangrijkste lessen van mijn leven zou worden.
Voor een verlegen kind van dertien jaar was dit een joekel van een opgave, net op de middelbare school, pukkels, bril, alles nieuw, durven vragen, blijven vragen. Ik moest mezelf overwinnen, maar sneed op den duur menige bocht in dit traject af.  Met vakken als wiskunde en natuurkunde zwaaide ik op een gegeven moment tijdens de lessen bijna permanent met mijn vlerk door de lucht. Ik merkte dat niemand me uitlachte en mijn zelfvertrouwen groeide.
Toen we eind jaren 80 te horen kregen dat Niels nooit zou leren lopen en praten en de bodem onder ons bestaan in een keer werd weggeslagen, dacht ik terug aan de woorden van mijn vader. 
Ik ging de discussies met de artsen aan. "Waarom gaat hij niet lopen, leg het me uit!" vroeg ik verontwaardigd.  "Mevrouw, als wij dat zeggen dan is dat zo", zeiden de witte jassen geïrriteerd, "neem het maar van ons aan". De strijd was begonnen, mijn wapentuig in stelling gebracht. "Als hij alles heeft om te kunnen lopen, dan gaat ie lopen!", ik capituleerde niet. "Al is dat pas met 6 jaar, dat maakt me niet uit, maar hij gaat lopen!" riep ik onverstoorbaar. Menig arts liet ik na het zoveelste consult hoofdschuddend en tandenknarsend achter.
s' Avonds in bed stierf ik duizend doden, "wat als..., wat dan?" Ons kind, mijn missie. We belandden uiteindelijk met Niels bij een loopspecialist in Zaandam, op hem was onze hoop gevestigd. Terwijl hij Niels zijn benen en voeten onderzocht, gierden de zenuwen door mijn keel. Het was doodstil in de spreekkamer, het tikken van de klok sneed door de ruimte, ik voelde mijn hart bonzen. Op een gegeven moment, ik was het besef van tijd volledig kwijt, stond de specialist op, legde een hand op Niels zijn bol, keek ons recht aan en sprak de magische woorden die ik jaren in mijn hoofd had gedroomd, en die wachtend op deze dag nu eindelijk een stem hadden gevonden : "hij loopt binnen 6 weken!". 
Toen Niels na bijna vier jaar horizontaal te hebben bewogen, en op de kop af 42 dagen na deze legendarische uitspraak, zijn eerste wankele stapjes zette, en op zijn ijzeren paarse schoentjes naar me toe liep ging er meer door me heen dan dat ik ooit zou kunnen beschrijven......