"Niet te geloven mama, hoe jij je opmaakt, lik je nu nog steeds aan dat oogpotloodje!", Sanne komt de badkamer in, gaat op de rand van het bad zitten en geeft me de volle laag. "Weet je eigenlijk wel wat voor bacillen je zo allemaal binnenkrijgt, echt smerig vind ik het!".
Ze trekt een vies gezicht en loopt hoofdschuddend weg. Ik probeer in de tussentijd gauw nog iets leuks van mijn make up te maken in de hoop dat ik straks de toets der kritiek zal doorstaan en geef al knutselend een gil naar de anderen dat ze moeten opschieten met omkleden voor het etentje.
Dan bedenk ik dat ik na lange tijd mijn contactlenzen maar weer eens in ga doen, dus ik peuter de siliconen uit het onhandige reservoiretje en na de eerste poging wurmen hangt de rechter contactlens slap onder mijn oog. "
Nee he, mama krijgen we dit weer, kun je het nu nog steeds niet, je hebt hem gewoon wegknipperd en nu bengelt ie aan je wang!" Sanne stuift de badkamer weer in. "Mama, iedereen kan het, behalve jij!" Ik kijk mezelf wat sukkelig in de spiegel aan. "Moet je nou eens zien, je hele make up is uitgevlekt, je kunt zo naar Halloween!" Bij de tweede poging schiet de contactlens tegen de kraan en de derde keer krijg ik hem er weliswaar in, maar zit ie dubbel. Op het moment dat ik de moed dreig op te geven, is het geluk met mij en blijft ie in mijn oog zitten.
"We kunnen gaan!" roep ik opgelucht en met rode ogen vanuit de badkamer.
In de woonkamer staan mijn drie bloedjes met de jas aan.
"Mama, waarom zit je ons altijd zo voor niks op te jagen, wij wachten al een half uur op jou.....!"
zóóó lastig is dat, ik vind het op het begin ook altijd moeilijk om mijn lenzen in te doen. het gaat nu eigenlijk super goed, het is ook een stukje gewenning als je het elke dag doet.
BeantwoordenVerwijderen