Daar waar ik
sterk en krachtig was
en alle bergen lonkten
daar merk ik nu
de onmacht pas
mijn hart stopt niet met bonken
toe laat de tijd
verstrijken dan
en haar drie maanden oogsten
wij hopen op de tijding
die ons weer lachen laat
en proosten.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten