"Mama, hou je James even vast?"
Mijn bloedje, die nu mama is, buigt voorover zodat ik het kind van haar kan over nemen. Als ik het kleine mensje aanpak kijk ik in 5 maanden oude oogjes waarvan de mini wimpertjes knipperen tegen het licht. Op het moment dat ze weer open gaan, trakteert ie me op zijn mooiste lachje en begint vrolijk aan mijn trui te knabbelen. Ik ben blij dat ik me 'erop heb gekleed' en geef een zachte kus op zijn gave bolletje.
Terwijl dochterlief zich inmiddels heeft omgedraaid en verder gaat met het opvolgen van de instructies voor de professionele foto shoot peuter ik een even daarvoor uitgespuwd speentje uit mijn deco, raap hurkend met het kind op mijn knie een kleurig rammelspeelapparaatje van de grond en ruik en passant even of er moet worden verschoond.
Als het laatste niet het geval blijkt te zijn draai ik het manneke met zijn snuitje richting het raam en begin tegen hem te praten.
Wat zullen we nog veel gaan doen samen, in dit dorpje, dat voor een ander niet meer dan een klein stipje op de kaart is, maar dat voor mij al zovele jaren als een tweede thuis voelt.
De vierde generatie heeft zich aangediend en is klaar voor het avontuur.
Ik popel nu al om hem, als ie straks wat groter is, in te wijden in mijn herinneringen en mee te nemen in mijn verhalen. In gedachten zie ik me al met hem ravotten, samen vissen op de steiger met een bamboehengel, zeilen, keten, kijken bij de brug...
Als ik hem met mijn rechter arm stevig omklem kan ik mijn linkerhand vrijmaken om hem de Heerenzijlster Brug aan te wijzen.
Terwijl zijn lome oogjes mijn mouw volgen, en hij geen flauw idee heeft waar ie naar kijkt, maakt mijn hart een sprongetje....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten