Ach ja, feest was het altijd wel, op Camping Oan e Poel in Terhorne in de jaren 70 en 80.
En als er niks te vieren viel dan verzonnen we wel wat. De jaren van een colaatje en op tijd naar bed lagen in 1982 inmiddels mijlen ver achter ons. Ondanks dat we in die periode de leeftijd hadden om onze vakanties met vrienden en vriendinnen te vieren in zonovergoten oorden kwamen we maar niet los van 'ons' Terhorne en schoven we toch regelmatig, weer of geen weer en met of zonder verkering, bij onze ouders naar binnen voor een paar weken ouderwetse pret en gezelligheid. Als onze boten als vanouds weer aan de steiger lagen en we onze stamkroegen De Kajuit en De Zevenwouden weer even luidruchtig bezochten als in de jaren daarvoor dan was het of we nooit waren weggeweest.
Het bier stond altijd wel ergens koud, was het niet bij onze ouders, dan toch wel binnen een straal van een paar luttele meters en er was altijd wel iemand bij wie zo tegen vijven de hapjes doorkwamen. Als we ons met een hele groep rond mijn moeders tent hadden geschaard, dan kon je er de donder op zeggen dat de Amsterdamse uien op tafel kwamen, de servetjes rondgingen, de toastjes rijkelijk werden belegd en een heel arsenaal aan glazen klaarstond om bijgeschonken te worden.
Wat hebben we vaak hutjemutje opgepropt gezeten in 'de huiskamer' caravan van mijn moeder als na een inktzwarte lucht de regen in een tijd van een mum weer eens met bakken uit de hemel kwam zetten en we ergens moesten schuilen. Dan zaten we half op elkaar en bij elkaar op schoot in de kleine ruimte en wachtten al flauwekullend, smartlappen zingend en met borrelnootjes gooiend de bui af, terwijl mijn moeder aan het redderen was bij het kleine aanrechtblokje en zichtbaar genoot van al het tumult om haar heen.
Zo is er in de loop der jaren heel wat bier gevloeid en zijn heel wat kelen schor gezongen.
De saamhorigheid verbond jong en oud, generatie op generatie, jaren achter elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten