"Mama, we komen zondag wel even naar Terhorne. Nee, we blijven niet eten, want ik ben best gauw moe en ik heb last van mijn stuitje, heb je een kussen waar ik op kan zitten?" Haarlem calling. Sanne spraakwatervalt door de telefoon en ik hoor allerlei snerpende geluiden die duiden op een slecht bereik. "En mama, heb je een parasol want ik wil niet met mijn gezicht in de zon, straks krijg ik een zwangerschapsmasker." "Ja is goed" zeg ik, "we staan aan het water, zelfde plek als vorig jaar en we hebben een parasol".
Als ik neerleg kan ik het niet nalaten mijn kopje koffie op tafel te zetten en even naar de kalender te lopen die aan de zijkant van de koelkast hangt. Ik haal eerst alle losse plakbriefjes eraf waar dingen op staan die ik niet moet vergeten, sla dan de maand oktober op en tel de weken terug.
22 weken zwanger is ze nu, mijn dochter van 23, die zelf nog steeds mijn kind is en altijd mijn kind zal blijven.
Soms als ik dezer dagen aan het redderen ben, een stukje schrijf of gewoon in het dorp een boodschapje doe, sta ik opeens heel even stil bij alles wat zich momenteel in mijn leven voltrekt, veranderingen zijn ophanden. En als ik haar dan na een tijdje weer zie, met in haar ogen die glans van aanstaand moederschap en ze de stof van het jurkje dat ze aan heeft trots strak trekt over haar buikje dan zijn opeens alle zorgen van dit moment verdwenen. Dan kan ik slechts mijmeren over hoe haar het moederschap in oktober zal vergaan. Zal ze in den beginne net zo onzeker zijn als ik, zal ze net als ik niet genoeg krijgen van het gebiologeerd kijken naar friemelende garnaalvingertjes, trillende minuscule wimpertjes en van het extatisch opsnuiven van Zwitsal baby geurtjes in een met liefde aangekleed kamertje? Ach en die nachten, ik zie mij nog al die nachten als in trance, slaapdronken op mijn tenen naar haar kamertje lopen en haar troosten, of haar haar speentje geven om daarna gewoon even een tijdje op de stoel voor het raam te blijven zitten en haar ademhaling te volgen terwijl de straatlantaarn op de hoek een streepje licht door de gele gordijntjes wierp.
Zoveel om door te geven, zoveel om te delen, zoveel om lief te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten