Terhorne jaren 90:
"Zullen we een eindje gaan varen met Helene haar boot?". An glundert bij het idee alleen al. "sherry?" voegt ze er meteen aan toe en zonder op het antwoord te wachten duikt ze het roefje van de houseboat van Helene in en komt terug met een fles die inmiddels bijna leeg is. "An Leusink", begint Mieke streng, "deze boot is niet geschikt om mee te varen!" en ze nipt aan haar derde sherry. De grappen en grollen van haar vriendin kennende begint ze hem op dat moment al te knijpen.
Helene, de trotse eigenaresse van de opvallende woonboot, die al sinds jaar en dag aan de camping ligt, en deel uitmaakt van de vaste clan staat ook op het dek en voelt een ondeugende bui opkomen. Ze kijkt met haar sherry'tje in de hand schalks naar Mieke, geeft An een por en zegt "Ja, An waarom eigenlijk ook niet, uiteindelijk hangt er een buitenboordmotor achter, dus het zou moeten kunnen". "Wie schenkt me nog even bij, of is het op?" De twee vrouwen wisselen een veelzeggende blik, drinken hun glas leeg en beginnen demonstratief de touwen los te maken. Mieke weet op dat moment dat er geen redden meer aan is en dat zij mee moet of ze wil of niet. Ze geeft zich over aan de situatie en probeert in het roefje gauw nog wat dingen klem te zetten terwijl An Helene helpt met het starten van de motor.
Ook Jan heeft de meiden horen praten en wil er het zijne van weten. Hij legt de hond vast aan een stoel en beent het veld over naar het kleine zijsteigertje. "Zijn jullie gek geworden, daar komt niks van in, jullie blijven gewoon aan de wal, doe die motor uit!", roept hij. Terwijl hij het steigertje opstapt is de boot met de drie aangeschoten dames al los van de wal en drijft achteruit het meer op. Helene en An hebben de motor tot hun grote verbazing en schrik aan de praat gekregen en moeten nu bedenken wat ze gaan doen. Over het water galmt hun paniekerige slappe lach en iedereen kan meegenieten van het hachelijke avontuur. "Mieke, doe de gordijntjes open, ik zie niks!" schreeuwt Helene vanaf de achterplecht. "Kijk uit Helene, we gaan scheef, je kopjes vallen van de tafel!" giert An lachend terwijl ze met haar voeten worstelt op het smalle gangboordje en zich vasthoudt aan het dak. Ondertussen staat Jan zich te verbijten op het steigertje. "Terugkomen zeg ik, d'r gebeuren zo ongelukken!" roept hij met overslaande stem. Na een capriolend en hilarisch slagje over de poel, landen de dames uiteindelijk met meer geluk dan wijsheid en voor de neus van de uitgelopen en verontruste campinggasten, weer aan de wal.
Jan heeft dagen niet met ze gepraat .........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten