Ouders; liefde en afscheid (2015)

Wij blijven
kind zolang
zij leven

wij blijven
schuilen
tot het eind

om met de echo 
van hun woorden

en hun glimlach 
als refrein

onderweg te gaan 
naar morgen

waar hun warmte
alom zal zijn.




Annet

Een jaar na de diagnose (Lucinde 2015)

Soms kan ik het 
nog steeds niet geloven

als ik de borstel zie
met je nieuwe haar

als je haastig
aan komt fietsen 

als ik 
stilletjes naar je staar

we hebben 
de zwaarste weg afgelegd

de donkerste diepten
doorwaad

en nu een jaar later,
resultaat van 't gevecht :

kijk wie je bent,
waar je staat!





Mama 

Toen..... (23 september 1988)

Er zijn van die 
dagen in het jaar

dan ben ik
alle uren blij

dat zijn de dagen
van het jaar
waarop zij geboren zijn

er is slechts 1 dag
in het jaar

die dertien jaar al
schrijnt en knauwt

dat is de datum
van vandaag
de dag dat ik ooit ben getrouwd....





Annet

"Tegelwijsheid" ..... (2015)

"Ik moet nodig mijn douchecabine weer eens ontkalken". 
"Ik vind dat toch wel zo'n heidens karwei".
Al mopperend schuif ik aan de keukentafel waar mijn zusje verbaasd van haar net gesmeerde broodje opkijkt. "Ja, ik vond dat ook altijd een rotklus, tot ik laatst heel goed spul heb gehaald. Ze neemt nog een hap van haar broodje. "Ontkalken wordt daarmee echt een fluitje van een cent. Ze trekt er een gezicht bij. "Even spuiten en dan met een doekie erover en weg kalk".  
"Meen je dat nou?" zeg ik terwijl ik een lepel muesli naar binnen werk. "Man, ik zit toch altijd een partij te klooien in die douche. Ik moet er echt wel een paar uur voor uit trekken. Eerst alles uit en in mijn onderbroek in de douchecabine gaan staan, een bak met Glorix binnen handbereik en een tandenborstel in de aanslag. En dan maar met de tandenborstel in de Glorix dippen en voegen borstelen". 
"Jonguh, jij bent gek", klinkt het uit de volle mond aan de overkant van de keukentafel. "Weet je wat, ik ga straks op de fiets en haal dat spul voor je op. Je weet niet wat je ziet!". 
Een half uur later komt ze terug en poot de ontkalker demonstratief op mijn aanrecht. "Als je weg bent, ga ik ermee aan de slag" lach ik nog.    
Als zij na een paar ouderwets gezellige dagen samen, inmiddels is vertrokken naar haar gezin in het buitenland zie ik opeens de fles ontkalker weer staan. Ik besluit de proef op de som te nemen en loop er fluitend mee naar de badkamer. "Jongens, ik heb nu toch een wondermiddel. Tip van Valerie", roep ik nog enthousiast naar boven. 
Voordat ik de fles van het irritante plastic klepje ontdoe lees ik vluchtig de gebruiksaanwijzing. Ergens zie ik in de gauwigheid staan "als u erg veel last van kalk heeft, dan langer laten intrekken..". Nou prima, denk ik, dan pleeg ik straks in de tussentijd even een belletje. 
Afijn, ik stap in de douchebak en spuit stuk voor stuk alle voegen royaal met het spul. Van boven naar onder, van links naar rechts en nog een keer en dan nog een keer. Totdat de hele fles leeg is. Ik stap voldaan de douche weer uit en ga uitgebreid met mijn moeder zitten bellen. Na drie kwartier neem ik een kijkje in de douchecabine en veeg conform de aanwijzingen op de verpakking met een vochtige doek over de tegelwanden van de douchecabine. 
Ik schrik me suf. Aan de zijkanten van de tegels is het hele motief verdwenen! "Dat kan toch niet waar zijn. Heb ik nou het motief weggespoten?" Ik ga op een afstandje staan en bekijk de wanden. Het ziet er opeens heel anders uit!.
Die avond rond 19.30 krijg ik een Appje van mijn zusje. Het is daar middernacht. Ze kan door de jetlag niet slapen en vraagt hoe het bij ons gaat. Ik vertel haar van het tegeldebacle en zeg dat ik voor de zekerheid de hele fles er maar op gemikt heb en dat ik nu stukken motief mis. 
"Jonguh, heb je die HELE fles erop gespoten, dat mag helemaal niet, dan krijg je een chemische reactie. Straks vallen de voegen eruit, en misschien zelfs de tegels!" 
Nou raak ik toch enigszins in verwarring. Ik kruip half in mijn container en diep de lege fles van de ontkalker er hangend op mijn buik weer uit.
Dan lees ik ergens onderaan (tot zover was ik eerder niet gekomen) "Absoluut niet langer dan 5 minuten laten intrekken....."
Heb ik weer.


Annet          

Terhorne mijmering (september 2015)

Elke stap
die ik 
hier zet

elke keer
dat ik hier ben

als het water
rustig kabbelt

in de rietkraag
die ik ken

staat de horizon
op heimwee

waait de wind
de jaren weg

kijk ik met
dezelfde ogen

naar nog steeds 
dezelfde plek.


Annet

Een jaar voorbij (pap 15 september 2014 - 2015

Een jaar 
zonder jou

het was raar
zonder jou

elke dag 
wel een grap

waarop ik
me betrap 

woorden
die je verzon

zoals jij 
dat zo kon

elke dag 
een moment

dat ik dacht
"ja het went"

maar je bent
er niet meer

en die leegte
doet zeer

en ik mis je
steeds meer.




Annet

Van een slot en een jurk .... (2015)

"Lief, heb jij de sleutel van mijn huis?"
Ik zit naast de chauffeur in de witte limo terwijl achter mij de rest van het gezelschap na het knallen van de kurk en het bruisen van de champagne onder de ingebouwde spotjes en tegenover het lichtgevende barretje lekker aan zijn glaasje zit te lebberen. Aangezien de twee oudere dames wat krap zaten in de 8 persoons limo ben ik naar de voorbank verhuisd. " Jaha, die heb ik", klinkt er boven het gekakel uit.  
Na een rit van 20 minuten manoeuvreert de limo de laatste bocht door en zet mijn moeder en zusje weer thuis af. Voor de deur van mijn moeder volgt een uitgebreid kus- en zwaaimoment en krijgen wij nog een korte lift naar onze auto's die in een zijstraat staan geparkeerd waarna we koers zetten naar huis. "He fijn" zeg ik nog. "lekker op tijd..!" 
We hobbelen naar Heerenveen en rollen daar moe en voldaan de auto uit. Al lopend naar de voordeur met Niels en Lucinde sloffend in ons kielzog frummelt lief in het donker wat aan het sleutelbos. "Er zit geen huissleutel aan!" klinkt het verbaasd. "Je zei zo straks in de limo nog dat je een sleutel had!" roep ik uit. Ik voel al een kriebeltje opkomen. "He, ik dacht dat je bedoelde aan JOUW sleutelbos?" zegt lief op een iets hardere toon. Ook hij voelt nattigheid. Ik zet me schrap "Jonguh, ik bedoelde JOUW sleutelbos want ik wist wel dat ik mijn huissleutel er zaterdag had afgehaald en onder een steen had gelegd voor Valerie die hier zou slapen..". "Maar die sliep hier toch niet?", lief raakt de draad kwijt. "Neeee, uiteindelijk niet, maar ik heb Niels toen gevraagd de sleutel te pakken en maar weer in huis te leggen, want je weet het maar nooit  met inbrekers en zo". "Dus we hebben nu geen sleutel?" Lief is weer bijgepraat. "Nee, we kunnen er dus niet in, en het dakraam is ook dicht" mopper ik.  Achter mij staan Niels en Lucinde te blauwbekken. "Gaan jullie maar in de garage staan. Godzijdank is die deur wel open want daarvan zijn we de sleutel al meer dan een jaar kwijt. Heb ik ook eens een boffie.."  probeer ik grappig te laten klinken. Niemand lacht.
Terwijl Niels en Lucinde zich met gezichten als oorwurmen naar de garage begeven, lopen lief en ik met behulp van het vage schijnsel van onze telefoons alle beneden ramen langs. We kunnen nergens naar binnen. Vervolgens zoekt lief op zijn telefoon naar "Hoe breek je een cilinderslot open"  en probeert het getoonde filmpje na te doen met allerlei steek- en draai materiaal. Mooi dat niks helpt. Als het voordeurslot er uiteindelijk met gewrik van een waterpomptang is uitgemold en we naar een gapend gat zitten te kijken, wil de deur nog steeds niet open. En het wordt maar later en later. Als we elkaar in de lichtbundel van onze telefoons na weer een half uur gehannes gefrustreerd en kouwkleumend aankijken, denken we allebei hetzelfde. "Koevoet!" 
Binnen 5 minuten breken we de deur open en staan we in de gang. Als lief na het opnemen van de schade naar huis gaat doe ik de deur provisorisch dicht en stiefelen de kids met een "sjonge jonge er is ook altijd wat, we zijn doodmoe..." naar boven en duik ik in mijn nette jurk met de lange rugrits nog even achter de computer. Tegen de tijd dat ik mijn bed op zoek is het 1 uur 's nachts en vallen mijn ogen bijna dicht. Ik schop mijn schoenen uit en wil met de handen achter mijn hoofd de rits van mijn jurk - goh leuk zo'n rugrits - naar beneden trekken. Maar tot overmaat van ramp zit er geen beweging in. Wat ik ook doe en in wat voor bochten ik me ook wring, de rits zit muurvast en ik kom de jurk niet uit. Na een kwartier gepiel ben ik klaar mee. 
Ik til mijn dekbed omhoog en schuif met m'n nieuwe  jurk en al mijn bed in....."Die rits zie ik morgen wel weer", denk ik nog terwijl ik als een soort opgestopte worst in slaap val. 
Wat een dag!    
De volgende morgen ren ik na het afgaan van de wekker slaapdronken de trap af en tref Niels lodderig aan de keukentafel.
"Doe je die jurk nou alweer aan mama......?" 


Annet